Aslýnda herþey o lanet olasý kitabý okumaya baþladýðýmda oldu. Sadece bir kitaptý iþte , her hafta bir tanesini okurdum, adý saný bilinsin bilinmesin tüm yazarlarýn kitaplarýný okurdum. Çok okurum ben...Ne bulsam okurum. Severim satýrlar arasýnda bambaþka dünyalara gitmeyi. Belki de asla yaþayamayacaðým þeyleri yaþarým o satýrlarda. Yine böyle bir geceydi O’nu okumaya baþladýðýmda...Nerden de elime gelmiþti sanki...

Belki de elime getirilmiþti , her gün bu kitabý anlatan yazýlar çýkýyordu gazetelerde. Gazete okumam bakýn! Hiç sevmem!! Sadece Salý ve Cuma günleri tek bir köþe yazýsý için alýrým gazete denen ve içinde aslýnda hiçbir þey olan kaðýt yýðýnýný...Ýþte sürekli bahsedilen bu kitap aklýma düþmüþtü , belki bir iki satýrýndan olacak...O satýrlarda kalmýþtý aklým. Bir de bugüne kadar okuduðum en iyi romanlarýn hep baþ kahramanýnýn adý “Nermin” olduðundan daha bir fazla içim ýsýnmýþtý bu kitaba. Yine bir “ Nermin” , yine bana benzeyen bir kadýn, yine benle uðraþan bir yazar. Bu lafýma herkes çok güler , belli yazarlarýn aslýnda sürekli beni anlattýklarýný iddia ederim ben. Ve bir gün onlarla tanýþýrsam benden ne istediklerini sormayý beklerim.” Arkadaþlar burdayým iþte aramayýn ve yormayýn artýk beni ! “ demek gelir içimden. Saçma iþte! Olsun benim hayatým genelde saçmalýklar üzerine kurulmuþtur. Bir tek sabah uyandýðýmda bugünün bana normal birþey getireceðini beklemedim ben. Çünkü olmayacak duaya amin denmez...Öðrendim !

Neyse fazla uzaklaþmak istemiyorum o lanet olasý kitaptan ve onun için sarfetmek istediðim satýrlardan. Zaten gýcýk verir gibi, sözcüklere inat...Hay Allahým! Anlatacak kelime bulmakta zorlanýyorum. Þunun þurasýnda kitap iþte caným , ama bir o kadar da yaþamýmý sanki birileri bana anlatýyormuþ gibiydi. Belli romanlarda böyle olurum ben , bitmemeleri için okumamaya çabalasam da bir güç çeker beni sayfalara ve o küllet gibi kitap en fazla 3 günde bitiverir ve benim hayatýmda bir boþluk oluþur. Günlerce yeni kitaplara yaklaþamam sanki varolan sevgiliye ihanet etmek gibi gelir bana yeni bir kitaba baþlamak. Yine o durumdayým.

Erkek psikologlarýn kadýnlarý daima daha iyi analiz ettiklerine ve söylediklerinin daima kadýn psikologlara oranla daha gerçekçi ve faydalý olduðuna inanýrým. Belki kadýnlara olan inançsýzlýðýmdan , uzmanlýk gerektiren konularda bile seçimim hep karþý cinstendir. Bu roman seçimlerimi de etkiler benim. Kadýnlarý anlatan erkekler daima ilgimi çeker. Aslýnda bildikleri gerçekleri gündelik hayatlarýnda kullanmaz onlar da ya neyse...Olsun en azýndan biliyorlar diye sevinirim ben. Dikkat edin, kadýnlarý en iyi anlatan yazarlarýn asla týkýrýnda giden iliþkileri yoktur. Sadece bilir onlar...Konusuna çok vakýf olan ama bunu ifade edemeyen birer öðretmen gibidirler. “Biz yapamadýk bari okuyup siz yapýn” der gibidirler.

Görüyorsunuz ya lanet olasý bir kitap iþte, ama her yanýmý sardý herþeye uygun bir satýr buldum içinde. Yaþadýklarýma, yaþayacaklarýma, yaþamakta olduklarýma...Ayyy! Herþeye dair iþte. Her satýrýný çizmek , içime sokmak, defalarca üzerine düþünmek, aðlamak falan istedim. Bu takýntý ben de yine baþ kahramaný “ Nermin “ olan bir romanda daha olmuþtu. O kadar fazla okumuþtum ki kitabý, sayfalarý yýpranmýþtý, benim gözlerim tükenmiþti, belki de içim...

Bir de þu nokta var tabii. Ben bunu “ Ezik Yazar Sendromu” olarak ifade edebiliyorum ki o da þu : “ Lanet olsun bir insan bir kadýný, hatta beni ancak bu kadar iyi tarif eder, lanet olsun bunu neden daha önce ben yazmadým “ gibi...Her satýrda yazara ayný lanetleri okudum iþallah baþýna birþey gelmez adamcaðýzýn, aslýnda bu bir hayranlýk, kýskançlýk karýþýmý garip bir duygu...Hata aradým ikinci okuyuþumda kitabý, eziðim ya, yok olmadý çýkmadý malesef. Her satýrda daha da inandým Nermin olduðuma , belki de okuyan her kadýn inandý bir Nermin olduðuna...

Kitabýn bir yerlerinde ( sayfa 462 ) , “ Sanat ne için sanýyorsun” dedi bir arkadaþý Nermin’e “ Çözüp çözüp sormak için” Ýþte bu satýrla zaten benim yazasým kalmadý hayata dair. Buydu çünkü yýllardýr yazmama neden olan, yazarken çözmek ve bittikten bir süre sonra o anlamanýn hazzýný yaþamak için... Ve fakat sonra yeniden unutmak, yeniden yazmak, çözmek, çözdükçe problem bulmak için yazýyordum ben. Daha iyisini yapmak için detaylardaydým ve olaný kaçýrýyordum , bütüne ulaþamýyordum, ulaþtýðýmda tükenmiþ oluyordum. Artýk eyleme halim kalmýyordu sadece yazýyordum, belki de týpký o erkek yazarlar gibi. “Ben çözdüm ama yapamacak vaktim kalmadý siz okuyun da bari siz kurtarýn kendinizi “demek için yazýyordum. Bunun bu þekilde karþýma getirilmesi sinirlerimi mi bozdu ?! Yok caným, ne ilgisi var, sadece kýzdým : ) Ve lanet olsun çok ama çok kýskandým.

Ve þimdi týpký o kitaba baþladýðýma benzer bir gecedeyim. Ýçim daralýyor, elim yeniden kitaba gidiyor, okuyup çözmek , anlamak, yazmak ama yapamamak geliyor içimden.

Bunca kýskançlýða, sanýrým bir teþekkür etmek lazým...Bükemediðiniz eli ne yaparsanýz ben de onu yapacaðým galiba...Yüreðine saðlýk Murathan Mungan...Ellerin nice güzel kitaplara can versin ...Her ne kadar ben kýskançlýktan çatlasam da...