ESKÝMEK 1. bölüm (geçen hafta ki yazý. )

Bu þehirden bir yolunu bulup gitmek isteyip fakat bir türlü gidemeyen, yeni bir yerde yeni bir yaþama baþlama arzusundaki büyük çoðunluðun aksine, kýzmýyordum belediye baþkanýna; sürekli kaldýrýmlarý deðiþtirip yandaþlarýna gelir saðladýðý için. Madem yaþamakta olduðum þehri deðiþtiremiyorum, gidemiyorum neresi olduðu önemli olmayan o yere, bari vergisini ödediðim devlet benim adýma deðiþtirsin yaþadýðým þehri. Hiç yoktan iyidir, küçük deðiþiklikler.
Bu düþüncelerle kaldýrýmda yürürken, birden düþüncem çocukluk yýllarýma kaydý. Annemi hatýrladým. Babam haksýz olduðu halde sanki suçluymuþ gibi yüklenirken anneme, annem gibi boynumu büktüðüm gecelerin sabahýnda, odadaki eþyalarýn yerlerini deðiþtirdiðimi hatýrladým. Bu ufak deðiþimin o an için bizi nasýlda mutlu ettiðini. Kim bilir belediye baþkaný da karýsý ile kavga edince, bir yerleri yýktýrýyordu. Bir yerlerde okumuþtum. Belediye baþkanýnýn “bu þehir benim evim” sözünü.
Eve gitsem ve gece yarýsý olduðunu, komþularýmýn uyuyor oluþunu umursamadan eþyalarýn yerini deðiþtirsem diye düþündüm. Sonra gözlerimi kapadým. Ve hayal etmeye baþladým evinin salonunda bulunan eþyalarý.
Ýlk olarak odanýn ortasýnda on beþ yýldýr duran ve on beþ yýldýr niye durduðunu anlamadýðým sehpayý kaldýrabilirim. Ama bu fikre Aylin’in çok sýcak bakacaðýný zannetmiyorum. Ama belki kandýrýrým. Sonra birlikte aldýðýmýz, deri koltuklar. Tek kiþilik olanlar beyaz. Ýki kiþilik ve üç kiþilik olanlarsa siyah. Ýki kiþilik olanýn arka ayaklarýndan biri kýrýk, Aylin’in kullanmadýðý topuklu tekliklerinden birinin desteði ile sallanmadan duruyor. Onu ortalýk bir yere koyamayýz. Ýllaki duvara yaslamalýyýz.
Hmm, tekli koltuklarýn yerine geçebilir o, tekli koltuklarý ise televizyonun olduðu yere koyarýz. Peki televizyon. Ah Aylin’i ikna edebilsem de salondan televizyonu mutfaða taþýsam. Ýlk günden hayatýmýzý geçirdiðimiz odada televizyon olmasýna karþý çýkmýþýmdýr. Keþke o zamanlar bu konuda daha kararlý olsaydým. Bir konuda taviz verdikten sonra eskiye dönüþ kolay olmuyor. Televizyon salonda deðil de mutfakta olsaydý, televizyon izlemek istediðimizde rahatsýz sandalyelerin üzerinde oturmaya razý olmak zorunda kalýrdýk. Bu zorunluluk ise onun karþýsýnda geçireceðimiz zamaný azaltmamýza yardýmcý olurdu. Hem televizyon karþýsýnda bir þeyler yerken ortalýðý kirlettiðim için kavgada etmezdik mutfakta. Çok güzel olurdu.
Ama þuan için bu fikrimi Aylin’e açmamam sanýrým çok da doðru olmaz. Çünkü açmanýn bir faydasý olacaðýný düþünmüyorum. Duyacaðým cevabý biliyorum nasýlsa;“tüm gün iþte yoruluyorum. Tek keyfimde izlediðim bir iki dizi. Onlarý da sen daha rahat et diye sandalye üzerinde izleyecek deðilim.”
Bu cevabý duyup tüm þevkim kýrýlýp tamam, tamam. Ben bir þey söylemedim. Sen uyumana devam et demek istemiyorum. Belki de yapmam gereken, yarýn iþ çýkýþýnda mobilyacýlarý gezip onlara, deri koltuklarýmýzdan bahsedip, sýkýntýlý günlerde içtiðim sigaralardan oluþan deliklerden, derisinin ilk günkü parlaklýðýný yitirmiþ olmasýndan, ayaklarýndan birinin kýrýk olmasýndan ve sallanmasýndan falan bahsedip. “Yeni bir þeylere ihtiyacým var. Üzerinde sýkýntýlarýmýn sigara izleri olmayan ve sallanmayan” demeliyim. Mobilyacý ne söylediðimi tam olarak anlamasa da, kendi iþine yarar kýsmý olan mobilya ihtiyacýmdan yola çýkarak bana maðazayý gezdirmeli. Hiçbir þey almayacak olsam da, bu çaba bile biraz olsun rahatlatýr beni.
Kafamdaki bu düþüncelerden baðýmsýz çalýþan ayaklarým beni evime getirmiþti. Kapýyý açmak için anahtarý elime aldým. Sonra evde beni bekleyen bir karým var. O yok gibi davranmamalýyým diyerek zile bastým. O benim hayatýma dâhil ol çaðrýmý duymadý. Bir kere daha þansýmý denedim. Ýçeriden kapý sesi duyuldu. Aylin duymuþtu. Geldi kapýyý açtý. Uykulu gözlerle
- Anahtarýný mý unuttun
- Hayýr.

Hayýr, cevabýnýn ardýndan hiçbir þey söylemedi. Uykusuna dönmek istiyordu.
Anlýyordum onu yoruluyordu hayattan. Ama dinlenmenin yolunu uykuda aramasý saçmaydý. Bedenin yorgunluðundan önemliydi sonuçta ruhun yorgunluðu. Ona bir iyilik yapmaya karar verdim. Arkasýndan yatak odasýna gittim. Üzerimdekileri çýkarýp yanýna yattým. Ve sýkýca sarýldým beline. Ayný uykulu gözlerle
- Yapma Kemal! Çok yorgunum.
- Bir þey yaptýðým yok. Sadece sarýlmak istedim sana.
- Neredeydin bu saate kadar?
- Dýþarýda dolaþtým biraz. Ve düþündüm.
- Ne düþündün?
- Koltuklarýmýzý. Eskidiler. Deðiþtirsek mi?
- Olabilir bir ara bakarýz. Nereden geldi aklýna?
- Hiç üzerinde sigara delikleri var. Ayaklarýndan biri de kýrýk
- Tamir ettiririz. Üzerini de baþka bir kumaþla döþettirdik mi taptaze olur.
- Olmaz.
- Olur. Haticeler mobilyalarýný bu þekilde tazelemiþler. Adamlar sabah evlerine gelmiþ mobilyalarý alýp götürmüþ. Akþama ise getirmiþler. Gördüm çok güzel olmuþ. Onlardan telefon numarasýný alýrým.
- Yenisini alsak.
- Çok masraflý olur. Hem ne gereði var? Bizim mobilyalarýn iskeleti çok güzel.
Biraz eskidiler kabul ama ufak tefek tamirle hallolur.
- Ama
- Kemal istersen bunu gece yarýsý konuþmayalým.
- Olur diyerek tekrar beline sarýldým.
- Kemal çok yorgunum.
- Aylin bende çok yorgunum.
- Hadi o zaman uyu.
Bu söz kolaydý. Uyu. Ama uyku tutmuyordu iþte. Sonsuz bir mutsuzluðun içinde
Uykuya dalmak istemiyordum. Gözüm bana sýrtý dönük olarak yatmakta olan Aylin’e takýldý. Koltuklarýmýz gibiydi. Ýskeleti çok güzel ama yýllarýn etkisiyle derisi eskimiþ. Ne yapmak istiyorum diye sordum kendi kendime. Deðiþtirmek istiyor muyum bu kadýný mobilyalarýmýz gibi?
Bilmiyorum, en iyisi Aylin’e bir þans daha vermek. Mobilyalarýmýz söylediði gibi yeni yüzlerle kaplandýðýnda taptaze hissi verirse bana, sýkýlmýþlýk duygumdan kurtarýrsa, Aylin’e birlikte bir tatile çýkmayý, iliþkimizi onarmayý ve tazelenmiþ olarak eve dönmeyi teklif ederim. Ama üzeri kaplanan koltuklar tazelik deðil de, eskiliði bir bezle gizlenmiþ hissi verirse, çaresiz acý verecek olsa da, yenisini almaya karar veririm.

koltuklarýn…