Babamýn sazý alýp eve getirdiði günü hiç unutamam.
Çocuksu bir merakla sazýn tellerine dokunuþum, tellere her dokunuþumda çýkan o tiz sesin beni çok etkilemesi, öyle ki çok bilmiþ edasýyla sazýn akort ayarýný yapma çabalarým. Sonrasý bir saz hocasýndan ders almam gerektiði ve kýsa süre içinde sazýn bir köþeye atýlmasý...

Aradan uzun zaman geçti ve sazý köþesinden çýkarttýðýmda sadece 3 telinin kaldýðýný gördüm. Ama bu bile sazýn tellerine dokunmamam için engel teþkil etmiyordu. Üç telli sazýmý yine týngýrdattým ve yine köþesine kalktý…

En son sazý elime aldýðýmda, bir telinin daha koptuðunu fark ettim. O an saz gözümde cazibesini yitirmiþ, sadece bir aðaç parçasýydý… Kalan son iki teli, sonunu hiç düþünmeden kopardým ve sazý ebedi yolculuðuna uðurladým.

Oysa ben saz çalmak istiyordum…


Aðlar gökyüzü, parlayan resim
Kanayan yüzü, sönen bir yýldýz
Elinde saklý, kör bir cýmbýz
Ayýklaya dur, ayýklaya dur

Yâr düþtü göze, kaðýda söyle
Kalem dinleyip, bir gelse dile
Þairin iþi, hep kendisiyle
Sayýklaya dur, sayýklaya dur

Aytekin Orhan