Ayrýlmayý baþardýn, yolun açýk arkadaþ,
Seni fani alemin yalanýnda býraktým.
Ömrümü son bakýþýn talanýnda býraktým,
Sen ardýna bakmadan, yürürken yavaþ yavaþ.

Sabrýmýn sonu geldi, iþte çýktým çileden,
Gözyaþýmý saklarým, ben de bakmam arkama.
Ateþ döktüm bahtýma, hüzün ektim þarkýma,
Derdin beni yakmakmýþ, emrin olur, dile sen.

Bakýþlarýn hayattýr, gülüþlerin ahiret,
Sözün idam sýnavý, nazýn sýrat köprüsü.
Gerçeðini aratmaz, hayalinin kaprisi,
Sayende icat oldu, gönlümü bozan cinnet.

Tek sen mi diyeceksin, ‘’Býrak beni, hoþça kal’’?
Allaha ýsmarladýk nasýl denir, gör iþte.
Belki ölmek var ama dönmek yok bu gidiþte.
Yine de keder etme, duru pembe düþte kal.

Bir gün beni ararsan, gönlümün Surdibi’nde,
Þarapçýlýk ederim, küskünler diyarýnda.
Sarhoþ olmak da varmýþ, ömrün sonbaharýnda.
Hasretin sarhoþ mezem, gözlerin bardak bende.

Sevdamýzý içerim, hüznümün sinesinde,
Ayýlmaz bir sarhoþum, kader meyhanesinde.

Mehmet Nacar