BÝBLO HAYATLAR

Çin’den gelmiþlerdi, çekik gözlülerin ülkesinden. Biri gitar çalardý, diðeri akordeon. Tek iþleri müzik yapmak, eðlenmek, gülmekti.100 mumluk ampuller gibi parlayan kocaman beyaz diþlerini, yaya yaya gülerek gösterirlerdi. Zencilerdi. Rastalý saçlarý, parmak arasý terlikleri, renkli tiþörtleri, kýsa þortlarý ve rengârenk örgü þapkalarý vardý. Ýkisi de bir örnek mor gözlük takardý.
Tek iþleri müzik yapmak ve eðlenmek demiþtim ya! Gerçektende baþka hiçbir þey yapmýyorlardý. Düþünmüyorlardý bile! Kim bilir, ten renginin insanlýk ayýbý olduðu zamanlardan beri belki… Ýnsanlýða küsmüþler, hayata küsmüþlerdi. Yine de o yüzlerine yapýþmýþ kocaman gülümsemelerinden ve ellerinden býrakmadýklarý çalgýlarýndan vazgeçmemiþlerdi. Birbirlerinden baþka görüþtükleri yoktu, bir kiþi dýþýnda. Sürekli kendi kendine konuþan mutsuz bir kýzdý bu. Bazen saatlerce baþlarýnda dikilir, içini çeke çeke onlara bakardý. Bazen gözyaþlarýný durdurmaya çalýþarak “Ne kadarda güzel gülüyorsunuz. Keþke bende sizin kadar mutlu olabilsem” derdi.
Bir gün o mutsuz kýz akordeoncuyu da yanýna alýp uzun bir yolculuða çýktý. Yeni bir eve taþýnmýþlardý. Neden buradayýz diye sorduðunda akordeoncu, kýz cevap vermiyordu. Üstelik Akordeoncuya ismiyle hitap edeceðine “yalnýz” diyordu. Akordeoncu sürekli ona “Ýyide ben yalnýz deðildim ki! Sen beni gitarcýdan uzaklara götürmeseydin, ben yalnýz olmayacaktým” diyordu ama kýz hiçbir zaman yanýt vermedi. Yine hýçkýrýklarýný tutmaya çalýþarak “Sende yalnýzsýn benim gibi. Bu bomboþ evde yalnýz sen, ben ve yalnýzlýðýmýz var, akordeon çalan zenci. Sadece yalnýz akordeoncu ve yalnýz kýz…” diyordu. Niye ismini deðiþtirmesi gerekiyordu? Hem ‘akordeoncunun’ nesi vardý ki? Gitarcýdan neden uzak kalmak zorundaydý? Akordeonundan çýkan sesler kýsýk bir ýslýk gibi kýzýn hýçkýrýklarýna karýþýyordu artýk. Günler yavan geçiyordu.
Bir sabah kapý çaldý. Eve yabancý bir adam geldi. Bir zamanlar kýzýn yanýnda sýk sýk gördüðü sinirli adamdý o. Kýzýn hýçkýrýklarý arttý. Hýçkýrýklarýn arasýndan bir tek, adamýn “Eve dön! ” demesini duydu. Sonra gene yolculuða çýktýlar ve eve, eski evlerine geri döndüler. Kýz artýk aðlamýyordu. Kýz akordeoncuyu gitarcýnýn yanýna götürdü ve “artýk sende yalnýz kalma” dedi. Akordeoncu çok mutluydu. Gitarcýyla yeniden müzik yapmaya, eðlenmeye baþladýlar.
Birbirlerine kavuþmalarýnýn üstünden günler geçmiþti. Akordeoncuyla gitarcý “mutluluk” üzerine bir beste yapýyorlardý ki; kýz geldi ve “çok mutluyum” dedi. Karþýlarýna geçip bir þeyler yazmaya baþladý. O zaman düþündü akordeoncu. Uzun zamandan beri ilk kez “tüm bu olanlarda nesi?” diye sordu kendine. Gitarcýya baktý, o da düþünceli düþünceli yere bakýyordu. Kim bilir belki kýzda tüm bu olanlarýn ne olduðunu yazýyordu. Eðilip baktýlar kýzýn yazdýklarýna. Sonrada birbirlerine baktýlar. Koskocaman gülüþlerine, ellerine ve de þortlarýnýn arkasýndaki yazýya,”Made in China” yazan parlak etikete… O zaman anladýlar iþte! Hayatta bir kukla, bir biblo olduklarýný… Koskocaman gülüþlü iki zenci bibloydular yalnýzca. Ýçlerine bir hüzün çöktü. Kýz yazmaya devam ediyordu. Onlarýn öyküsünü yazýyordu. Akordeoncu gitarcýya döndü ve dedi ki; en azýndan bir öykümüz var. Evet, biblo hayatlarýmýzýn bir anlamý yok ama bu kýz bizim öykümüzü yazarak bizi, hayatýmýzý anlamlandýrýyor. Kýz biblolara baktý ve koskocaman bir gülümsemeyle dedi ki; “Hayat ancak, kelimelere döküldüðünde anlam kazanýr!”



Özlem Þan