Sayýklayan Leke

Biriken kirlilerimi yýkadým. Bir sepet dolusu… Bir hayat dolusu kirli… Tüm hayatýmý çitiledim ama bir leke var ki çýkaramadým. O kadar büyük o kadar yoðundu ki unutamadým. Bedenimden, geçmiþimden, çamaþýrlarýmdan çýkaramadým. Ellerim soyuluncaya, yara alýncaya kadar çitiledim. Ojelerim çýktý. Leke çýkmadý. Öylece kalakaldým kanayan ellerimle köpüklü su dolu leðenin baþýnda. Lekeye bakakaldým. Ýçim sýzladý. Hayat çok acýmasýzmýþ, unutmanýza bile müsaade etmiyor.
Hayat dediðimiz þey bembeyaz bir çarþaf. Çok çabuk kirlenen, leke tutan, zor temizlenen, asla eski rengine dönmeyen bir beyaz çarþaf. Günden güne rengi giden, solan, grileþen hayat çarþafý! Üstelik öyle mucizeler yaratacak ‘hayatmatik’ler yok. Ne de tam otomatik çamaþýr makineleri. Uðraþýr durursunuz kirletmeyeyim diye ancak nafile bir uðraþtýr. Yaþanmýþlýk mutlaka sýçrar üstünüze. Her insanýn çýkmayan lekeleri vardýr. Benimde var. Hem de öyle bir leke ki asla unutulamayacak asla temizlenemeyecek bir leke.
Daha hayat çarþafýný giyeli çok az olmuþtu ki döndüm birde baktým her yanýmý kirletmiþim. Hayat temizlemesi için erken bir saatteyim aslýnda. Genelde erkekler emekli olduktan sonra, kadýnlar menopoza girdikten sonra baþlarlar bu iþe. Yani ortalamaya vurursak 45 ila 55 arasý diyebiliriz. O saatten sonra hacca gitmeye baþlarlar. Yapacak baþka þeyleri olmadýðý için namaz kýlarlar, günün her saatinde. Böylece yapmadýklarý dini görevlerini telafi edebileceklerini sanýyorlar. Ben mi? Ben tanrýya olan görevimi baþka türlü ödüyorum. Ayrý bir hesaba yatýrýyorum yani. Peki, tüm bunlar nerden çýktý diyeceksiniz? Çarþafýmdaki çýkmayan o lekeyi bir kenara býrakýp, sudan aþýnan ojelerimi onarýrken aklýma düþtü bunlar. Erken hayat temizliðinin etkisi olsa gerek çünkü ben öyle derin bir insan sayýlmam. Gündeliðe vururum ruhumu öyle düþünmem derin derin, öylesine yaþarým. Bu ruh hali geçen gün ki kalp çarpýntýsý yüzünden sanýrým doktorlar buna çarpýntý demiyor tabiî ki. Neyse ki ölürsem ani bir krizle öleceðim. Ölüm uzun uzun çitilemeyecek beni, benim lekeyi çitilediðim gibi. Ölüm! Ne ironi ama! Ölürken de beyaz bir çarþafa sarýlýyoruz, iþte gerçek ironi!
Özlem Þan