Organlarýn fonksiyonel çalýþmamasý sebebiyle baþa gelmesi mümkün olan hadiseler, bazen dertler, bir takým telakiler ve ýsrar edilen vehimler.

Nedeni konuyu sýhhatinin ve Vucubunun þartlarý gereði tahlil edememek, sosyolojik ve felsefi boyutunu görememekten kaynaklanýyor.

Elbette ki daha vahim olaný ise þartlanmýþlýkta yatýyor olmasýdýr.
Bu konuma odaklanmýþ bir insan her vakit saldýrý maduna ayarlanmýþ olduðundan çaresizdir, idraki kilitlenmiþtir, irfaný ötelenmiþtir.

Bir tek þey onun için son derece önemlidir.
Çünkü sorunu bir akide olarak deðerlendirmektedir, bu yönde ilerlemektedir ve sabrý nimetlerinden, açýlýmlarýndan istifade etmeyi asla düþünmemektedir.

Oysaki bu ne acý bir durumdur. Bilenler için, dileyenler içindir elbet.
Ezele ve ebede yaklaþýmlarý bakýþ açýlarý o kadar farklýdýr ki adeta “necranlar” gibidir.

Tefekkür nerdedir, kimlerin derdidir, hiddet her þeyleridir.
Tahakküm en deðerli hasletleridir çünkü ilmi ve irfaný bir deðer olarak görmemekteler.

Bizim hassasiyetimiz korunsun ve ona dokunulmasýn, devlet, millet deðerlendirilmesi nasýl olsa zaman içinde þekillenir diyenlerdir.

Milli deðerler ve hassasiyetler tarih sayfalarýna hapsedilmeli ve bu necip milletin en önemli deðeri olan akidesi bir çöl kanunu anlayýþýyla Araplara terk edilmeliydi.

Sekülerliðin gereði paganlaþmak ve izmlere sarýlmak olmazsa olmazlarýydý.

En önemli dertleri bu uðurda can vermeyi öncelemekti lakin iþ baþa gelince vataný terk ederek Frenklere sýðýnan gafillerdi.

Neccarlar da kimler mi dediniz?
Biraz sabrederseniz elbette sizleri bilgilendireceðimi göreceksiniz.

Hani evrensel mesajýn tek adresi olan Kur’an kerim, geçmiþ ümmetlerin akideleri uðruna hangi safhalardan geçtiklerini hikâye eder ve ne çileler çektiklerini ibretle önümüze serer.

Efendimiz ve tek önderimiz bir rahmet sebebi iken neler çekmemiþti ki?

Niçin akidesi için öyle deðil mi?

Allah sadece gökyüzüne hükmetsin, bizim iþlerimize asla karýþtýrýlmasýn kaygýlarý ve zanlarý, dolayýsýyla tercih haklarý deðil miydi?

Þirkin ne demek olduðunu ve neleri kapsadýðýný bilmeyecek kadar.
Bir taassubiyet için ölecek kadar, kalp gözleri görmeyecek kadar, vicdanlar kararacak, mahþeri vicdan yaralanacak kadar.

Ýnanan insanlarý, kendi halkýný sýrf akidesi sebebiyle ve Allaha þirk koþmamasý nedeniyle mahkûm ediyorlardý.

Bir zamanlar Museviler bu çilenin muhatabýyken, tahakküm adýna, tuðyan adýna, enaniyet adýna bu kez bizzat yaþadýklarý eza ve meþakkat tecrübelerini

Hýristiyanlara göstermekten kaçýnmamýþlar ve onlarý kaçýrana kadar takiplerine ve saldýrýlara devam etmiþlerdir.

Necranlýlar ise oldukça geniþ çukurlar kazarak, bu çukurlarda ateþler yakarak kor haline gelmesini temin ediyorlardý.

Daha sonra, yakaladýklarý tevhidin yolcularýný kuyunun ve kor halinde ki ateþin kenarýna getirerek,

Ya vazgeçeceksin ya da burada ateþe atýlarak yakýlacaksýn tehdidiyle korkutarak inançlarýndan vazgeçmelerini saðlayacaklarýna kani oluyorlardý,

Baþarýlý olamayýnca da ateþin içine atarak yakýyorlardý zalimler.

Birçok âlimin, Abidin, zakirin, erenin asýlarak katledildiði misali.

Birçok mütefekkirin kaçýrýldýðý misali, arþivlerimizin Bulgarlara satýldýðý gerçeði!
Kim ne yapabilirdi ki?
Bir kez bu masum halk korkutulmuþ ve inandýrýlmýþtý.

Bu bakýmdan sabrý tanýyan, tuðyandan kaçan, elbette ki bir inanan fütursuzluða, lafazanlýða kaçamaz, enaniyeti için asla bir gayretin içine giremez.