Ýçim yanýyordu, kalemin ucu alev aldý. Ben yandým, Ankara’da bir büyük aþk, rüyaya daldý.

Gecenin en karanlýk saatleri. Zuzu elindeki bir bardak suyu içirmeye çalýþýyor bana. Bense, yalnýzca bakýyorum, týpký cam gibi. Baktýkça, leke tutuyor gözlerim. O an, yani avuçlarýmla aðzýmý kapayýp, hayretle donduðum an, gördüklerime inanmak istemedim. Çünkü inansaydým, gözlerim kýrýlacaktý sanki . Ah evet, týpký cam gibi…

Sustum, suskunluðumun en hastalýklý cümleleri indi kalbime. Neden, diyebildim sadece, neden?

Sabaha kadar, tüm denizleri, bulutlarý, çaðlayanlarý akýttým gözlerimden. Uçurumdan aþaðýya salýnan her intihar gibi, tek tek boþluða düþtü gözyaþlarým. Yüreðime baktým, koskoca bir ayak izi vardý, inanamadým. Sevgilim, üzerine basýp mý geçtin sevdamýzýn? Hangi balý akýtamadým ki dudaklarýna, baþka tenlerin tadýnda kaldý aklýn? Hangi duyguyu yarým býraktým ki ben, baþka hayatlarda tamamlamaya kalktýn? Bir anda ne çok þeyi eksilttin, eskittin ve kirlettin bilsen!

Oysa sen dokunurdun ellerime, alev alev bir günaha girerdik. Bir yýðýn sahte sevgiler taþýmýþ bu sokaklara, sarhoþ adýmlarýmýzý teslim ederdik. Gözlerin, yýldýz yýldýz parlardý gözlerimde. Sen baktýkça, ruhuma inen tüm kapýlar açýlýrdý ardýna dek. Kulaðýmda sesin titrerdi, ürperirdim. O an, yer çekimi yok olur, kabarýrdý kalbimdeki damarlar. Bir daha yere basmaz olurdu ayaklarým. Senin olmadýðýn her gece, þuursuz bir beyne yenik düþerdim. Attila Ýlhan’ýn dizeleri keserdi bileklerimi;

‘ Þarabýn gazabýndan kork! Çünkü fena halde kýrmýzýdýr. Kan tutar. Tutan ölür, tutan ölür ’ …

Artýk kýrmýzým olurdun benim. Tuttuðum, tutulduðum olurdun. Ama ölmezdim, hayat bir sünger gibi çekerdi ömrümü de, sen her gün tazelerdin!

Þimdi, parçalara ayrýldý gülüþlerim. Kýrýldý, battý, kanattý… Týpký cam gibi!

Bir akþamüstü balkonunda savrulan rüzgâra raký bardaðýný kaldýrýp, karþýndaki sandalyede olmayýþýma içlendiðinde,

Dudak dudaða söylediðimiz þarkýlarý dinlerken, bir an olduðun yerde kalýp, kendinden geçtiðinde,

Resmime yalnýzca bir ekranýn gerisinden bakabilmek artýk sana zor geldiðinde, bil ki ancak o zaman anlayacaksýn, hangi huzuru kaybettiðini.


Þimdi gidiyorsun, hadi git!
Ve unut, satýrlarýna yaðmurlar yaðdýrdýðýn, bu saf kadýný.
Hadi, git! Ama dikkat!
Yokluðuma bile yayýldý cam kýrýklarý…