Hangi söz iki kelimelik adýna düþse o an
gamzelerimi örten sakallarýmdan düþüyor kokun
efendim elimde deðil buralarda kalmak
yollarda arýyorum tümüyle kaybettiklerimi
denizin tuzunda ve ayýn ýþýðýnda
yaðmura teslim þehirler bulutlardan nefret eder

kimi öpsem iki damla gözyaþýna satýyor
küçük bir leðene sýðýveriyor iþte koskoca deniz
sahile inen yolun ortasýnda koca bir çýnar
evsiz barksýz bir adam takýlýyor hayatýn oltasýna
baðýrýyorum avazým çýktýðý kadar duymuyor
dönüver sözünden ne yani Tanrý deðil ya bunlar

kimseye acýmýyorum kendime acýdýðým kadar
hýrsýmýn kölesi mi oldum dersin kaderimin kör ebesi mi
sanki avuçlarýmda asýrlardýr süren yangýnlar var
gözümü kapatsam bitiverecek dinine yandýðýmýn dünyasý
ben ise birini açýp ötekini kapatmaktan yoruldum
usuldan maziyi geç usundan yanan sevdalar ver

ölümlü olmak düþlere sýnýr koymak demek
bir de söz verdi mi hilafsýz tutmanýn hakiki sebebi
oysa ölümsüzlük aþk denen illete tutulmak
düþtüðüm her düþünce kaldýrýmlara parmak izimi býrakýyor
yolumu bu sebeple buluyorum karanlýklarda acýyla
söyle bana anne ölen güvercinler cennete mi gider