Benim Ölümüm Gülmeyi Öðretti Sana


“önümde bir ölüm vardý , bir de yaþam ; ben seni seçtim...”

Yalancý baharýn koynunda saklý gözyaþlarýnla ýslattýn yaðmursuz düþlerini ; yüreðine sarýlan yastýðýndý ! aslýnda en çok kýrýlan(dý) ... anlamadýn !..

Benim ölümüm sanaydý ! kandýrýlýþým , yýkýlýþým ve bilindik bir kalp üzre yaþanan sevgi yanýlýþlarým hep sanaydý...uçurum kenarýndan süzülüþüm ; hiçbir þeyi her þey(in) yapan umut yolculuðum... inan hep sanaydý yitik düþler parkýnda ki aðlayýþlarým...

Aðlamalar(ým)da saklý kalan o müthiþ sýr ve –lar... yüzyýllar boyunca insanýn içini masumiyetliðin süzgecinden geçirerek yaþama baðlayan o eþsiz duygularýn adýyla hayal kuruþlarým hep sanaydý...benim sevmelerim sanaydý !..

Gün olur , geceye vurur(um) / kimi bedenler esiri olur ölümün... ben (sende) sevmelere yeminlenmiþken bedenime soru sorulmaz !.. bunu bilirim : “ölümüm güler ve ben yine sana koþarým ...”

Benim ölümüm sanaydý !.. son nefesimi verirken terleyiþim ; avuçlarýmdan akan gözyaþlarým... söylemiþtim oysa ; artýk yaþantýmdaki hayallerim hep sanaydý...

(...seni seven bir ben varken / ve bunun için sevinmekteyken...nasýl olur da mezar taþlarýna ismimi yazdýrmayý düþünebilirim , söyler misin nazlý sevgilim ?..)

...ve artýk ölüme yakýným ; yaþayanlardan uzak bir durakta beklemekteyim. Hani yel deðse yüzüme düþer aðlarým / olur da beklersen beni / yollarda yürüyen adýmlardan sana koþarým / puslu iki söz için kendimden kaçar sana sýðýnýrým...

.../ kaç kez yaþamdan vazgeçtim ve kaç kez yaþama döndüm , bilmiyorsun deðil mi ? sevdim ! yüreðimde karabasanlar dolaþsa da seni bana kavuþturacak takvim yapraklarýný bekledim... hep bekledim ; biliyordum ! gelecektin ve hiç gitmeyecektin ... çünkü benim yaþamam sanaydý ; týpký ölümüm gibi...her þeyim sanaydý , yanýlmadým !..

Gönlüme yaðan sözlerin / vardý / varlýðýmdaydý...karþý kýyýda ardýndan sallanan eski aþklardan kalma kefenden öte bir mendil ; rengi masum iþte !.. gonca gül motifli ; yýpranmýþ ama kokusu halen ilk günkü gibi... aþk hani , yani sevmek iþte böyle deðil mi?

( bazen anlatmak ve anlayamamak ; sonra anlatmaya kalkýþmak ve yine anlatamamak...)

-benim doðuþum gibi , yaþamam ve ölümüm sana(ydý)... artýk hiçbir söze gerek duymuyorum . biliyorum ! yazmak için harf olmak gerekiyor ; seni sevmek için de ölüp tekrar dirilmek ( yani imkansýzý baþarmak) gerekiyor...

“ Benim ölümüm gülmeyi öðretti sana... “
yazmaya ilk baþladýðým günkü kalem týkýrtýlarýný duyar gibi oldum ; içime çektim nefes alýþ-veriþlerini... soluktu ! en çok soðuktu / sana kalan bana kalandan farksýzdý...yaþamak iþte þimdi ölmekti !..

-benim ölümüm saygýnlýktý ! sevdiðim için sevdiðime tekrar doðacaktým ki...

emre onbey