Zil çalma lüksü olmayan bir çocukluktu benimkisi!
Kapýyý anahtarla açmanýn, kederli, terk edilmiþ insan ifadesi olduðunu öðrenmeden çok önce bilirdim, zile basamamanýn, yalnýzlýk olduðunu…
Anne evde olan, evi ýsýtan, kek yapan biri deðil, bankada çalýþan, para sayan, para kazanan ve bize kek alan biriydi.
“Yemek ye oðlum, sýrtýn terlemiþ, üstünü kirletmiþsin! Top mu oynadýn yine?” Gibi can sýkýcý sorularýn duyulmadýðý, mutlak sessizliðin, mutlak yalnýzlýðýn hâkim olduðu can sýkýcý bir ev…
Kimse kýzmazdý, her gün hamburger yememe, televizyonun karþýsýnda geçirdiðim saatlere,
Tüm avuntum, hiç olmazsa akþam gelecek olmalý, ya yurtta kalan çocuklar. Onlarýn akþam gelecek anneleri bile yoktu.
Üstelik ben hep,
“ Sen akýllý bir çocuksun, her iþini kendi, kendine yapabiliyorsun. Diðer çocuklar gibi deðilsin, sorumluluk sahibisin. Oðlum seninle gurur duyuyoruz.”
Sözleri ile avutulabiliyordum. Bu sözleri gerçekten ben avunayým diye mi söylüyorlardý, yoksa asýl kendilerini mi avutuyorlardý?
Sýrtýna kendi ayaklarýnýn üzerinde durma sorumluluðu yüklenmiþ bir çocuðun sorumluluk sahibi olmak dýþýnda bir þansý var mýdýr?
Bir çocuk düþünün bir sürü oyuncaðý olsun ama hiçbirini kýrmasýn.
Böyle bir çocuk olmaz, o, olsa, olsa çocuk yaþtaki bir yetiþkindir.
Yetiþkinlerin, yetiþkin beyinleri ile benim geleceðimi düþünerek, aldýklarý bir karardý. Ama bana sorsalardý, benim çocuk beynime sorsalardý,
Çocukça gözyaþý dökerken, “anne gitme bugün diye” yarýnlarýn caný cehenneme deyip gitmezdim.
Bugün, yani o evdeki yalnýz çocuðun gelmiþ olan geleceði olan bugün, hala fikrim deðiþmedi. Hala annemin gitmemesini doðru buluyorum.
Anne dediðin, evdedir.
Kendimi prematüre çocuk gibi hissediyorum. Anne evinde deðil, küvez de büyümüþüm. Her ihtiyacým bana verilmiþ. Bir þekilde hayatta kalmýþým ve büyümüþüm. Ama iþte hep bir þeyler eksik
Tüm çocukluðunu yaþayamamýþlar gibi, belki hala çocuðum. Belki hala çocukça düþünüyorum fakat
Þundan eminim o sessiz evde yaþamýþ olmaktan nefret ediyorum.


kemal piþmiþoðlu