“Pembe çiçekli dudaklarýmla,
Gözlerinin cennetinden gülümsüyorum…
Uzak düþ ülkelerinde uzattým minik ellerimi,
Gamzeli gözlerimle soruyorum melek annem
Söyle hadi,
Ne zaman saracaksýn beni canýna”

Deniz’im, nazlý çiçeðim, tatlý sevdamýn ateþi kýzým…Boynunu bükme ne olur. Ýçimde yaþam savaþý veriyor senli düþlerim… Karanlýk gecelerde katmer katmer artarken acýtan özlemin, hýrçýn dalgalara yüreðimi býrakýp denizlere sarýlasým geliyor… Seni saramadým diye kayalýklara vuruyorum, hasretinle kor olan yüreðimi her gece…

Uzaklarda da olsan, sen uyu yavrum ne olur… Üzerini yýldýzlarla örtüyorum ben… Her gece seninle sabahlýyorum… Kim demiþ yoksun diye… Nur yüzlü yavrum, bereketli topraklarýmýn nadide çiçeði, duru ve sakin yüreðime ýþýklý ellerin cennetiyle yazýlmýþ bir kitabe gibisin… Gözlerimdeki cenneti yaþatan o ellerde her dem yaþatmaktayým seni… Oynadýðýmýz her saklambaç oyununda hayata sobelemekteyim canýný… Aynada gülen gözlerimi görmek için ilmek ilmek örmekteyim seni hayata, her gün yeni baþtan kaleme almaktayým hayatýmýn sýr olan, senli olan vazgeçilmiþ tatlarla dolu kýsmýný…

Sakýn korkmayasýn kýzým… Yüreðimdeki “umut” koruyucun olacaktýr senin… O umut ki yüce daðlarýn yaman efesi… Hey gidinin efesi, efelerin efesi…

Gün be gün artarken minik ellerinin özlemi sana dokunamasam da denizler yakamozlandýkça göz kýrptýn sayarým, meltemler estikçe gözlerimi kapar kokunu duyarým… Saçlarýný ortadan ayýrmýþým, beyaz kurdelelerin ve kýrmýzý pabuçlarýnla gökyüzündeki dansýný izlerim düþlerimde… Çiçekli dudaklarýnýn gamzeli gülüþleri gitmez gözlerimden… Hangi kapýsýný aralasam hayatýn, seni okurum…

Biliyorum seni anlatmak güç, seni anlatmak imkansýz… Gecelerimin sancýsýnda kalemim tutuluyor, ellerimi semaya kaldýrýyorum o vakit, dua dua yükseliyor senli umutlarým… Hadi gülümse kýzým… Dualarýmla okþuyorum seni her gece, düðüm düðüm çözüyor, ay ýþýðýyla yýkýyorum örgülü saçlarýný, bakýþlarýmla tarýyorum… Öyle masum, öyle sessizsin ki… Iþýklý bir buse konduruyorum minik ellerine… Mis gibi cennet kokun burnuma geliyor… Yeminim olsun ki þu gök kubbenin altýnda seni canýma saracaðým yavrum…

Birinci cemresindeyim kavuþmanýn… Önce satýrlarýma düþüyor hasretin, canýn canýma düþüyor sonra sesime sesin… Düþlerimin kanadýnda sana uçasým geliyor Deniz’im… Lakin býrakmýyor hayat… Hergün kurþun gibi bir korku belasý sarýyor bedenimi… Ya seni saramadan prangalara vurulursa bedenim, burkulursa yüreðim, sonlanýrsa nefesim… Ebedi baharlarýnýn cennetine beni de alýr mýsýn kýzým… Sana kavuþmak olacaksa topraklara sarýlýþým, doludizgin koþarým ölüme…

Nazlý çiçeðim, sensiz naçar bir hayat yaþamak zor gelir bana… Ýsmini taþýyan çalkantýlý denizlere býrakýp kendimi, sevinçlerimi doldururum cansýz bedenime, yapýþýrým Azrail’in ellerine… Ölümüm doðumunun müjdecisi olsun, varlýðýnla kutsansýn yaralý bedenim… Hadi cennetinin kapýlarýný aç bana yavrum, bahar gülüþlerini savur dört bir yana… Vuslat zamanýdýr þimdi, býrak elindeki rengarenk balonlarý gökyüzüne… Melekler müjdelesin seni birbirine:

“Duydunuz mu Deniz bebek doðdu, Deniz bebek doðdu…”


19/08/2007

Ayþegül TEZCAN