Yokluðuna Savruldum...

Yokluðunda geniþledim / hiç olmadýðým kadar yok oldum... yanýlgýlar da kaldý yitik hayallerim ; hiç kimsenin haberi olmadý . tüketilen bir bedenin içerisinde öylesine tutuklu kalýþýmýn bir sebebi olmalýydý ... bedeli yokluktu , yokluðundu...

Yokluðuna savruldum , kayboldum . yaþam sürecinde kalan unutulmuþ anlardan çok avutulmuþ yýllar oldukça ; rüzgarlara býraktým masum umutlarýmý ; hiç olmadýðým kadar varlýðýndan yokluðuna kaydým... ben bu yaþam oyununa hiç alýþ(a)madým...

Yokluðuna vuruldum ; kimseler acýmý duymadý , inan hiç kimseler kurþunumu çýkaramadý. Artýk yokluðuna alýþmalýyým deðil mi ?..

“yokluðun, varlýðýna kavuþmak için ödediðim en aðýr bedeldir... hayalin avutmaz artýk.”

Yokluðunun bir baþka adýdýr ; kendime kalýþlarým , yanýlýþlarým... bir sýcak kahve yudumlarken içimden akan senin hasretliðindir ; çaresizliðimin çýrpýnýþýdýr... artýk anlamalýsýn ; varlýðýndan öte yokluðun felakettir... içimde dirilmelisin !

Yokluðunu , yokluyorum... yanaklarýmdan süzülen yaðmur damlacýklarýna tutunuyorum . düþüyorum ! pýrýltýlý sözcüklerle gel(e)miyorum ; yokluðundayým , çokta sevin(e)miyorum...

“ dudak kývrýmlarýnda adýný sayýklýyorum... defalarca / hayaline saldýrýyorum...”

Yokluðunla boðuþuyorum... her gece tükenmeyen sancýlarýn girdabýnda çoðalýyorum. anlýyorsun deðil mi ? yakýcý yokluðuna bir kibrit çöpü daha ekleniyor , yanýyorum... gözlerimi sende açýyorum ; artýk yeter sevgilim ! yokluðuna dayanamýyorum...

Yokluðundan da uzaklaþtým ; artýk boþluktayým ,savunmasýzým... hani bir kere gelsen , hani yalanda olsa bir gülsen... ömrümü sererdim ayaklarýna ; bütün yýldýzlardan taç yapardým . yalan(ým) yok ! korunmasýzým ; baþým dönüyor... tutunamýyorum hiçbir þeye .

“ sen beni nerden bileceksin... benden çok varlýðýna , yokluðun aðlýyor !.. ”

...yokluðunda bir seher vaktindeyim ; her þeyin bir o kadar uzaðýnda peþine takýldýðým her rüzgarla savruluyorum . takýldýðým her dikensiz gül kokunla bezenmiþ , umarsýzca alay ediyorlar... söylesene ey sevgilim ! suçum neydi benim...

...varlýðýna kavuþmak adýna , yokluðuna daldým ... affet sevgilim , olmadý ! yapamadým ; anlayacaðýn kaybettim...

zor...çok zor
anlayacaðýn / ama boþver anlama sen yine de ,
yokluðun , uzun bir sessizlik gibi...
çöküyor ya gecelerime , inan gündüzleri unutuyorum ;
bastýðým zeminler yokluðunu anlatýyor ,
kazýmýþým bir kere yüreðime varlýðýný /olmuyor
yokluðunla hiç mi hiç yaþanmýyor...


( yürek burkulmalarýnda ki tozlu yazýlar-5 )

emre onbey