Þair Þiir Çarpýþýrsa...

...rastlaþmasaydým da
öyle kalsaydým...
gözlerimden kör sular aktý
ölü topraðýnda yeþeren gonca güllere...

...bir seher vakti
üþengeç yýldýzlarýn ahýný aldý güneþ
gökyüzü sönen kandil gibi uykuya cezai müebbette
hani baþýný kaldýrsaydýn / belki
bir kýlýç kesip alacaktý içimizdeki þeytanýn kalbini...

...ilahiler ayaklandý
omuzlarýmda akþamýn çýðlýklarý korkunç bestelerde
þiirler çalýndýkça þairlerden , bohçalarda sadece harfler yetim kaldý...
sana gölgeni unutmuþsun diyorum / anlamýyorsun
hani denizler kararýr ya iþte kanýmda öyle sevdi beni...

...aniden uyandým
elimdeki kaleme kýzdým bu sabah
sana seni anlatacak kelimelerimi kaybetmiþ
sakýn boþ ver deme !
oysa sana þiirlerimin sýrrýný söyleyecektim
“þairler þiirlerle çarpýþýrsa geriye sadece yüreði yosun tutmuþ sevgilinin mezarýnda ki güller kalýr...rengi kýrmýzýdan yoksun , zaten aþk dediðin böyle yoksul !...”
neyse sevdiðim tek derdim þairler þiirlere küsmesinler
yoksa þarkýlar gölgesiz kalýr mezarlarda...
yetimsiz ... her þeysiz...


emre onbey