Elimizde yaþanmýþlýk adýna ne varsa satýr satýr yazmalýyýz geçmiþe.Ýki kiþilik hayatýmýza son verirken,elveda maskemizi oldukça sýký tutmalýyýz yüzümüzde. Aðlamamalýyýz mesela. Ya da birbirimizin ayaklarý altýna koyduðu idam sehpasýna tüm nefretimizle vurmalýyýz,acýmayan bakýþlarla.Güzel anýlar olmamalý,hep en acý veren yanlarý geçmeli önümüzden aþkýn.Gözlerimiz ilk aþk sevinçlerini takas etmeli,birbirimizden kaçmak istediðimiz zamanlarla ve son bir elveda olmamalý ayrýlýðýmýza.Kocaman hüzünlerle içi doldurulan,sýradan bir “elveda”.
Boþ bir cadde ortasýnda,bir sokak lambasýnýn altýnda kavuþmalý gözbebeklerimiz birbirine.Sessizliðin içinde kaybolan çýðlýklara karýþmalý,yanýmýzdan geçen arabanýn fren sesleri.Ellerimizi býrakmamalýyýz,öylece bakmalýyýz ve içimizden geçen tüm seni seviyorum cümleleri kaybolmalý susmalarýmýzda.Daha sýký tutmalýyýz ayrýlýðý ve saate bakmalýsýn sen,ben vakti geldi demeliyim titreyen bir ses tonuyla…
Kent bir anda kalabalýða vermeli kendini.Arabalar hepbirden basmalý kornalara.Kulaklarý saðýr eden bir ses yükselmeli ayrýldýðýmýz o noktada.Ýnsanlar boþ caddede alabildiðine koþmalý,biri hýzlýca çarpmalý omzuna.Öyle artmalý ki kalabalýk koca bir boþluk girmeli aramýza,biz kaybolmalýyýz.Ýnsanlar doldurmalý sokak lambasýnýn altýný.Soluklarýný duymalýyýz, miðdemizi bulandýran ter kokularýný.Birbirimizi aramalýyýz kalabalýkta ve bulmalýyýz.Sesi gittikçe yakýnlaþan bir ambulansýn sren seslerini gelmeli uzaktan.Ýçimizde ayný acýyla büyüyen gözlerle bakmalýyýz birbirimize.Arbede büyümeli ve iki çocuk düþmeli ayak ucumuza. Ambulansýn hýzla açýlan kapýsýndan telaþla sedyeyi indirmeli görevliler ve çocuklar sren sesleriyle karýþmalý karanlýða.
Bir aþk daha bitti diye yazmalý gazeteler,boþ bir cadde ortasýnda ölen iki çocuktan bahsetmeli,faili mechul katiller aranmalý heryerde.Robot resmimizi çizmeli polisler.O sahil kenarýnda çekindiðimiz fotoðrafa benzemeli gözlerimizdeki hüzün.Kaçmalýyýz kaçtýkça ayrý yollara sürüklenmeli yüreðimizdeki aþk ve kaçtýkça bitmeli acý…
Uzak bir sahil kasabasýna yerleþmeli birimiz ,birimiz yüksek gökdelenleri olan büyük bir kente.
Sýradan ayrýlmalýyýz biz,sýradan zamanlarda ve sýradan insanlardan çok uzaklarda.Kimse bilmemeli ayakkabýlarýmýzdaki kan lekelerinin aþkýn içimizde yaþayan çocuklara ait olduðunu kimse öðrenmemeli içimizdeki katili aslýnda biz olduðunu.Hergün içimizde piþman deðilim diyen katilin sesi çýnlamalý.Oyun bitmeli,aþk bitmeli biz gitmeliyiz.
Yýllar sonra birgün dönmeliyiz.Acýyla,geçmiþe sunulan piþmanlýkla ve aþkla büyüttüðümüz vuslat çiçeklerini,býrakmalýyýz mezarlarýmýzýn ucuna.Sýradan olan ayrýlýðýmýz adýna dökülmeyen gözyaþlarý yaðmur olmalý.
Çalmalý yeniden srenler sesizce yanaþmalý yanýmýza yeni biten bir aþkýn acý kokan nefesi,cenazeler gömülmeli topraða ve mechul iki katilin daha resimleri yapýþtýrýlmalý,robot resimlerimizi ayný canlýlýkla taþýyan o taþ duvarlara.