Bir kapý düþün,
Her daim açýk olan,
Ardýnda ne olduðunu belli etmeyen
Kara, tahta bir kapý...
Boyalarý dökülmüþtür,
Üzerine eski aþýklarýn isimleri de kazýnmýþtýr,
Kapý kolu bile yoktur,
Kýrýlýp düþmüþtür bir öfke ile terk anýnda...
Bir kapýdýr o nihayetinde, hâlâ ardýna kadar açýlabilen..
Yazmaz üzerinde kullanma talimatý,
Var olan sadece,
Ýki derin aþk kazýntýsý...
Ne kadar heybetli görünse de,
Zor deðildir açmasý..
Soðuk görünür hep,
"Kolu da kýrýk zaten..
Kim bilir kilitlidir de belki!
Deðmez uðraþmaya.."
diye zikredildi hep...
Bir merak, bir heves ile zorlayanlar çýktý,
Kimi çalýp geri kaçtý,
Kimi ardýndakilere katlanamadý...
Yine hýzla kapatýldý kapý...
Kýrýlan bir kol, bir kol ve bir kol daha...
Kapandýkça çýkan ses daha bir acýlý çýkýyordu, bir öncekinden...
Yoruluyordu artýk,
O küçük aþk kazýntýlarý çatlaklara dönüþüyor,
Dökülmeye yüz tutmuþ kara boyasýnýn altýndan daha bir soðuk, daha bir ürkütücü renk çýkýyordu..
Uyarýyordu artýk her açýlýþýnda..
O gýcýrtýlý ve iðrenç ses tonuyla...
"Geri çýkacaksan, girme!
Kýrýk kolumu yerden almayýp; iterek girip, vurarak çýkacaksan...
Uzaklaþýrken arkana dönüp bile bakmayacaksan,
Sevmeyeceksen gelme.."