Sana sýmsýký sarýlmak istedim…
Gelseydin þayet görebilseydim seni, içimdeki özlemini dindirebilseydim o an, daha kolay olacaktý çekip gitmek, senden, sevdandan vazgeçmek belki de…
Bilemiyorum…

Ne çok þey var aslýnda sana anlatmak istediðim, ama þu an yapabildiðim tek þey yazmak, eskiden de olduðu gibi yazmak iþte!
Bu defa farklý, bu defa sana, bana, bize dair bir sonu yazýyorum.
Ýçimdeki seni yok etmek istercesine…
Daha ne kadar sürer bilemiyorum ama artýk bitsin istiyorum, yastýðýmla boðuþtuðum uykusuz geçen geceler bir son bulsun artýk…

Sadece “SEN” olmayý istedin.
Doðru ya ben senindim, senden baþkasý da olmamalýydý hayatýmda…
Seninleyken var olmalý, sensizken yok olmalýydým, "öyle de oldu!"
Her gidiþin bir sondu, her geliþin bir doðum sancýsý…
Ve ben her seferinde en baþtan baþladým.
Þimdi de bir sondayým, bu defa her þeye en baþtan baþlayacak gücüm yok.
Seninle olan her þeyden, senden vazgeçmek istiyorum artýk!
Sesini duyabilmek için telefonlara sarýlmaktan vazgeçmek, görebilme umuduyla kapýnda dolanmaktan vazgeçmek, ismini duyduðum her an içimin titreyiþinden kurtulmak, çalan her kapýya sen diye koþmaktan vazgeçmek, þarkýmýzý duyduðum her an gözlerimin dolmasýndan kurtulmak istiyorum…
Herhangi biri olmaný, herkes gibi biri olmaný istiyorum, olamayacaðýný bile bile…
Ne kadar zor benim için herhangi biri olman.
Zaten kolay olan ne vardý ki bizim hayatýmýzda…
Sonu olmayan bir yolda yürüyorduk, her geçen gün zorluklarý, engelleri artan bir yol.
Engelleri koyan sen, aþmaya çalýþan ben...
Galiba bu yüzden imkânsýzlýðýna inandým hep.

Yalnýz kaldýðým her an seni düþünür olduðumda, benim her þeyim olduðunda ben senin için hiç yoktum.
Yalnýzlýklarým, aðlamalarým, özlemlerim bu yüzden hiç acýtmadý canýný.
Sevgim belki de hayatýnda önemseyeceðin son þeydi…
Belki de bu yüzden “beni sevdiðine inanmam..” derdin hep.
Ben seni ne kadar çok sevdiðimin anlatýsýna girerken, sen zevk alýrdýn inanmadýðýn bir aþkýn gözlerinin önündeki çaresiz çýrpýnýþýndan…
Cezalýydým hep sevgim yüzünden…

Sen beni hiç sevmedin…
Ben her “seni seviyorum” dediðimde seni gerçekten seviyordum.
Her “seni özlüyorum” dediðimde gerçekten özlüyordum.
Sen inanmadýn…

Þimdi Gidiyorum…
Bir daha sesimi duymayacak, yüzümü görmeyeceksin.
Ben kaybettim...
Sen kazandýn!
Sana sýmsýký sarýlmak istedim, sýcaklýðýný hissetmek, kokunu içime çekmek son kez.
Gelmedin…
Gelseydin de yapabilir miydim bilmiyorum…

Dilimde, duyduðum o þarkýnýn dizeleriyle...

Gidiyorum !!!


Hâlâ aþksýn sen... Ama sadece þarkýlarda...
Sýrýlsýklam bir özlemdi gözlerimden akan, Damla damla bir ümitle içimde oyalanan
Dokunmanýn coþkusuyla taþtý boþaldý birden, Saklanamaz bir haykýrýþla kurtuldu esaretten

Evet sendin beklenen, Evet sendin özlenen, Eksikliði gözlenen, Yokluðunda özlenen
Asabiydim ondandý, Hep mutsuzdum ondandý, Yýllar yýlý saklandý, Gözyaþýyla kutlandý

Gidiþin de çok ani oldu ya geliþin gibi...
Ýþin doðrusu varlýðýna alýþmaktan daha zor oldu yokluðuna alýþmak.
Alýþtým mý bilmiyorum...
Ama mecbur olduðumu biliyorum...
Boþver coþkusu da çok güzeldi varlýðýnýn.
Yokluðunun acýsý da hiç fena deðil hani…

Soranlara neden böyleyim bilmediðimi söyledim, Yalandý bu sensizlikti, keyifsizlik sebebim
Geliþinle eksik parçam bir anda tamamlandý, Sen de gördün ya o an sevinçten nasýl da aðlandý

Evet sendin beklenen, Evet sendin özlenen, Eksikliði gözlenen, Yokluðunda özlenen
Asabiydim ondandý, Hep mutsuzdum ondandý, Yýllar yýlý saklandý, Gözyaþýyla kutlandý



16 Eylül 2007 (15:00)