—bugün hayata yarým bir yürekle baþladým; toz-duman eþliðinde kalakaldým...
—bugün bütün yaðmurlar damarlarýmdan geçti... Anladým! Çünkü bir tek sende ýslanýyordum...

“ yalnýzlýðýn felakette olsa; seni sevmenin tarifi cennette gizli... Ýnanýyorum sana “

...yýpranmalara boyun eðemezdim; yapamazdým... Seni severken; hayýr sevgilim! Umutsuzluðu güzel hayalinle barýþtýramazdým...

.../ bu yaþadýðýmýz hakedilmiþ bir hüzün tortusu deðil; en ileri boyutta tutsak olduðumuz bir sevgi yanýlsamasý hiç deðil... Biliyorsun sevmek koþabilmektir; yorulmak sýfatýnýn hissedilmediði... Sevmek sadece sevmektir iþte!

“ yüreðini kapatma! Ne olursun; kesilmesin sevgi pýnarlarým, sensiz yaþayamam ki...”

...artýk yoruldum sevgilim! Beni anlamalýsýn; her kapý açýþýmda yalnýzlýðýnýn kokusunu içime çekmek; inan kahrolmak gibi...

Seni sevmek adýna her türlü yokluða gebe kaldým; batýp-çýkamadýðým, çýkýp ta doðrulamadýðým çaresizliklerde çareselliði aradým... Kendimi aldatýp, yabancý bakýþlarda seni aramalarýmdan belliydi; yalnýzlýðýna direnemeyeceðim. Sesini duyumsayýp yitirmek ve kuþlara yem atmayý kesmek gibi bir þey, çaresizliðin... Varlýðýna hasret çaresellik gibi...

“ amansýz bulup-yitirmek... Ve þarkýlarda seni üretmek; nasýl da zavallýyým, sensizlikte...”

.../ yalnýzlýðý(mý) çoðaltýyordun! Seni sevmek böyle bir çeliþkide savaþmaktý; varlýðýnla dirilmek, yokluðunla bedeni topraða emanet etmek gibiydi... Yalancý düþleri ezberletiyordum beynime, ama inanmýyordum... Zorlu bir savaþtý ve kalbim yenilmeyi sevmemek ilan ediyordu; yalan deðildi! Sevmek meydan okumaktý...

...pencerem gökyüzü olunca / yakamoz oluyorsun.
Yemyeþil vadiler içerisinde gizemli bir çiçek gibi…
Gülüyorsun, güldükçe açýyorsun… Sen de biliyorsun.
…pencerem gökyüzü olunca / yakamoz oluyorsun.

Sevgilim! Seni sevmek diyorum, iþte orada kalýyorum… Yýkýntýlar içerisinde söylediðim sözler geliyor aklýma, susuyorum. Biliyorum! Aslýnda sustukça söylenmemiþ sözleri söylüyorum…

…/ sevgilim! Halen býraktýðýn yerdeyim, sendeyim… Yalaným yok! Seni yarýndan daha fazla seveceðim; sen de biliyorsun deðil mi?

Unutma ki bugün yaþýyorsam; senin içindir nefes alýþ-veriþlerim… Bunu bil yeter!



( yürek burkulmalarýnda ki tozlu yazýlar–7 )

Emre onbey