Yine karanlýk, yine sükut…Korkutan karanlýklar yine peþimde. Kaçmaktan hayatýn içinde kayboldum sanki. Kaderim mi bilmem. Geceler hiç bitmeyecekmiþ gibi geliyor arýk. Uyumak hayal oldu, biçare göz kapaklarým yorgun…
Seçtiðimiz hayatlar mý bunlar; seçtiklerimiz mi? Bunca yokluk, bunca acý, bunca yara bere… Haksýzlýk mý ediliyor bize yoksa hak ettiðimizi mi yaþýyoruz? Gerçi kim istediði gibi yaþadý ki… Ama artýk insan el atmalý kaderine ‘Dur buradan sonrasýný ben idame ettirebilirim hayatýmý, karýþma artýk’ diyebilmeli. Derdim kendimle benim belki de. Bilemiyorum kafam karmakarýþýk. Aldýðým nefes yüzünden yaþýyorum gibi; hiçbir maksadým yok.
Kalbime gömdüðüm onca dert patlýyor belki de þu an. Her çýrpýnýþta baþka þeyler haykýrýyor. Yalnýzlýk, aþk, ayrýlýk, öfke, gurur… Ne olacak halim diyorum dolayýsýyla. Bir yanda kýrýlan hayaller, öte yanda unutulamayanlar. Bir yanda sorumluluklar, öte yanda suskunluklar… Hangi birini atayým hangi birini unutayým ki. Hayat iþte her an senden intikam alan bir düþman gibi durmaksýzýn saldýrýda. Karþý gelinemeyen önüne set çekilemeyen bir sel misali azgýn, taþkýn, acýmasýz. Göz açtýrmýyor insana.
Yangýn yerine döndü hayatým. Ne kurtarabilirsem kâr diyerek devam ediyorum.Ne kaderde söz geçirebiliyorum ne de kendime. Çatýþma içinde savruluyorum. Ne yazýk… Bu yangýndan nasýl kurtulacaðým ya da bunu nasýl söndüreceðim bilmiyorum. Hayatýmýn seyrine yön veremiyorum. Hatta çýkmaz sokaklara giriyorum. Karþýmda koca bir duvar. Kýrýlmasý ve aþýlmasý zor… Çaresizlik bunun adý baþka bir þey deðil.
Seçemediðimiz hayatlarýn dikenli yollarýnda yürümek kader olsa da en az acýyla kurtulmanýn yolu yine bizde sanýrým. Mühim olansa bize en az acý yaþatacak olan yolu bulmak. O ZOR ÝÞTE…

Ramazan Adýgüzel...