Hangisi acý bu dünyada bilemiyorum. Ýkisi de aslýnda kanýmý dondurup, tüylerimi ürpertiyor. Korkuyorum her ikisini de düþündükçe. Yaþamasý en güç iki þey olsa gerek “ÖLÜM VE AYRILIK”
Yaþamýn ne kadar geçici olduðunu bir kez daha hissettim bu akþam. Týpký bir su damlasý gibi akýp sonra da buharlaþtýðýný gördüm. Bir anda ve sessizce. Ölüm… Kaderin kaçýnýlmaz sonu. Korkutucu, üzücü, yaþamýn sonunu getiren… Hiç beklenmedik anda soðuk bir rüzgar gibi insanýn içini ürpertir. “O” geldiðinde susar her þey ve; hiç sormaksýzýn alýr, ayýrýr ruhunu bedeninden. DUR! diyemeden sonsuz karanlýk… Sonrasý… Sonrasý yok yaþayanlara göre; bir iki gözyaþý önce, sonra unutulur gider giden. Balýk hafýzalý insanlar yok sayar ölümü. Sanki hiç ölmeyeceklermiþ gibi…
Sevginin deðerinin bilinmediðini de anladým bu akþam. Hoyratça harcanan o masum duygularý anýmsadým. Söylendiðinde bir tat vermeyecek kadar laçkalaþtýðýný gördüm sevgi sözlerinin. Ýnsanýn ta kalbine iþleyen sözler… Eski þarkýlarda kalmýþ þimdilerde. Gerçek sevgiyi buldum diyenlerse yemiþ sillesini ayrýlýðýn. O en güzel duyguyu harcayan insanlarýn eline düþerek darbe üstüne darbe yemiþ. Ayrýlýk kavurmuþ yüreðini. Belki de artýk bu yüzden korkacaklar sevgi sözcüðünden bile. Ayrýlýk iþlemiþ olacak ruhlarýna; ve o ayrýlýk alýp götürecek ruhlarýný bu diyardan. “Ölüm gibi…” Kaybolacak hayatta belki de o vefasýzlarýn sillesini yiyenler. Ölüm sessizliðiyle akýtacaklar gözyaþlarýný içlerine. O vefasýzlarsa gülüp geçecekler yaraladýklarý bir mecal kalan yüreklere. Hiç onlarý terk edecek kiþiler olmayacakmýþ gibi…
Yaþamýn manasý sevmek. Yaþamý bitiren ölüm. Severken ayrýlmak mý zor, yoksa ölümün soðukluðunu bir adým ötede hissetmek mi? Ne denir ki: “Ölüm de var, ayrýlýk da…” Ne fark eder ki?...

Ramazan Adýgüzel...