Uzaktan bakýldýðýnda ev gibi görünürdü. Ýçerden kapalý kapýlarýný açabilirseniz Sevda haným’ýn cennetini yaþardýnýz. Gerçi yaþlý idi biraz ama / yok yok yanlýþ anlamayýn güzel kadýndý, gözleri yaþlý manasýnda söyledim ben… Kederle tutuþturduðu sobasý hep tüterdi ve hüzün kaçardý güzel gözlerine. Hüzün kesesinde büyüttüðü nur topu mutluluklarýný doðurdu hayata. Bahar çiçekleri ve düþ ilmikleri ile ördüðü elbiseleri giydirdiði mutluluklarýný, sokaða saldý oynamalarý için. Yýllar var dönmediler geri… Dizlerinin dibinden ayrýlmayan yalnýzlýk, yari olmuþ Sevda haným’ýn. Düþünceli bulutlar serpilmiþti gökyüzüne, her þey (b)aþkaydý.

     Sesine vurgundu binlercesi ama o hiç yaþamadý sevdayý tam tekmil yüreðinde. Sahip olup kaybettiði zamanlarýn anýlarýný biriktirirdi mahzeninde, sobasýnda yakmak için… Sahip olamadýklarýný ise çileden bir yumak yapar, düþlerine geçirir, ilmek ilmek örerdi. Bedelini ödeyenler alsýn diye ormana býrakýrdý bu düþ örgülerini. Bu yaþanmamýþlýklarý bulanlar hayran olurdu sevda haným’ýn motiflerine ama hiç ulaþamazlardý kendisine.

     Kimsesiz korkulu gecelerinde yalnýzlýk tak etmiþti Sevda hanýmýn yüreðine. Sobasýna kaybettiði bir anýyý daha attý ve penceresinin karþýsýndaki sandalyeye oturdu. Üþüyen ellerine aldý düþ örgüsünü, keþke bir uðrayan olsa diye geçirdi içinden. Kapý çaldý. Gelen sonbahardý. Tek bir þartla hüzünlere açtý kapýsýný Sevda haným. Aðlayan gözbebekleri ile anlaþtý sonbahar. Bütün eklemlerine yerleþti, aðýr aðýr nefesine düðümlendi sýzýlar. Dört mevsim hazan olacaktý, çiçekli bahar, sarý yaz ve kara kýþ olmayacaktý artýk. Ýmzalar atýldý bu ömürlük birlikteliðe. Anlaþmaya göre sonbahar “umut”u getirecekti Sevda hanýma.

     Güz yaðmurlarýnda toprak koksa da geceler, ölüme teslim olmadý sevda haným. Dumanlý baþý, yastýk nedir bilmez, gece gündüz umut’u beklerdi. Cümle alem bilirdi, acýmasýz sonbahar bir damla umut tanesi vermedi. Hazandan korkan yaðmur damlalarý birikintilerde buluþunca, Sevda hanýma yarenlik ederlerdi sessiz harflerle. Ne cesur ne kahraman bir kadýndý. Hey gidi Sevda haným, sonbaharýn sadýk yari. Issýz bir hüzün içinde aðlayan bebekleri vardý gözlerinin. Sonbahar tutmamýþtý sözünü. Yine de unutturamadý sevdanýn özünü.

     Hiç dokunmasa da sonbahara, o haince ilerliyordu bedeninin yeþermemiþ bahçelerinde… Ömrünün her deminde gece bakýþlý, bu esmer mevsim çok zordu. Kurumuþ yaprak gibi döküldü Sevda haným’ýn umutsuz elleri iki yana… Kanayan gözyaþý yaðmur oldu, bezgin nefesi yaralý bir rüzgar. Gecelerce inledi kalbi kýrýk sýzýlarý, yalnýz yataðýnda. Soldu gözleri gül gibi, sarýldý dökülen yapraklarýna. Þarkýlar gazel oldu, günler periþan. Yüreðindeki ormanlarý ateþe verdi sevdalý kadýn. Yine de insafa gelmedi sonbahar, yalanýndan bezmedi bir türlü.

Derken zamansýz bir rüzgarla açýldý kapý, umut kapýyý çalmaz mýydý? Açýlan kapýda yokluk varlýða karýþtý. Iþýklandý gözbebekleri lakin ayaða kalkamadý sevda haným, sonbahar yapmýþtý yapacaðýný. Dizlerindeki dermaný, gözlerindeki feri, içindeki sevdayý kapladý ve hüzün vurdu yüzüne. Yýllardýr beklediði umut gelmiþti ve karþýlamak için takati kalmamýþtý Sevda hanýmýn.

     Dermansýz dizlerinin dibine geldi umut, sevgiyle baktý:
“Bunca sýzýya raðmen hayatý benimle mi yaþamak istiyorsunuz?” diye sordu.

“Evet, hem de sýzýlarýmý unutacak kadar çok istiyorum bunu” yanaklarýndan süzüldü yaþlar.

Umut uzattý minik ellerini
“Her þeye yeniden baþlayalým, unutalým geçmiþten yadigar bir anlaþmanýn sýzýlarýný, bunu baþarabiliriz” dedi. Sevda kanat vermez miydi insana?

Bu sözlerinin ardýndan tüm benliðiyle sevdasýný býraktý ince sýzýlar. Yýllar önce kaybolan yavru mutluluklarýn elinden tuttu umut, gözyaþlarýný aldý sevdiði kadýnýn. Sonsuza tomurcuklanan yüreðini avuçlarýna, sevdalý gamzelerini yanaklarýna býraktý. Dermansýz dizleri olsa da parlayan gözleriyle (u)mutlu bir coþkuya býraktý saçlarýný sevda haným. Bir çift gözde acýlarýn yitiþine þahit oldu gece.

“Ne de olsa baþka sevdasý vardý,
Aþka sevdasý vardý umudu olanýn…”

09/09/2007

Ayþegül TEZCAN