Ýþin içindeki bit yeniklerini saymaktan bitap düþtüðüm günlerdi. Ölümün tek çözüm olduðu düþüncesini gün geçtikçe daha da benimsiyor ve bu vesileyle de intihara meyilli bir kiþiliði bir elbise misali her sabah üstüme geçiriyor her akþam üstümden çýkarýyordum. Ölümümü erteliyordum ama... Yavaþ bir ölümün kölesi olarak geçirdiðim günlerin sonu gelmek bilmiyor, ben ölüme övgüler düzen yazýlar neþreyledikçe ölüm bana hiç yabancý gelmemeye baþlýyordu. Ölmeye ölümü düþünerek baþlamýþ, ölümümü ölüm düþüncesini en uç noktasýna kadar taþýyarak hayatýma geçirmeyi marifet beller hale gelmiþtim. Bu vesileyele kapý her çalýndýðýnda gelenin ölüm olduðunu düþünerek neþe içerisinde, o kadar neþe içerisinde ki neþe doðru kelime olmaktan çok uzak içinde bulunduðum hissiyatý tanýmlamaya, öyle ki adeta salakça bir sevinçti benimki, þöyle ki: Yaþasýn, ölüm geldi kapýma dayandý, geberiyoruk artýk, ne ölümü beklemek var bundan sonra, ne yaþamla mücadele.
***
Evrenin tüm karadeliklerini toplasam benim içimdekinin dörtte biri ya eder ya etmez. Belki de gerçekten de nicelik deðil niteliktir önemli olan. Yani öyle þeyler vardýr ki, öyle boþluklar yaratýr ki o þeylerin varlýðý içimizde, ancak bizi tatmin eden, sevindiren, hatta ileri gidecek olursak içimizi neþe ile dolduran küçük þeylere bakarak anlarýz içimizdeki boþluðun büyüklüðünü. Bazý insanlarý tatmin eden þeylerin küçüklüðü onlarýn kayýplarýnýn büyüklüðünü gösterir; doðruymuþ Hegel’in dediði ve tilkinin dönüp dolaþýp geleceði yer kürkçü dükkanýnýndan baþkasý deðilmiþ gene iþte.
***
Hayatýn bu boktanlýðý karþýsýnda baþýmý vuracak duvar sayýsýndaki artýþ bile teselli etmeye yetmiyor beni. Geberene kadar abýk sabýk iþler yaðacaðým iþte; aleme ibret olsun diye zevk ile bok da yerim belki. Kim söyleyecek bana hangisidir benim baþýmý vurmam gereken duvar, hangisi deðil?
***
Hayatlarýmýn aþklarý oldu, ölümlerime giden yollarda emin adýmlarla ilerledik aþk içinde sevgililerimle zevk ile. Her seferinde hah tamam iþte bu sefer hayatýmnýn aþkýný buldum bunun ile ölüm döþeðime yatabilir oradan hiç kalkmayabilirim artýk diye düþünür oldum. Ýçinde bulunduðum durumun farkýna, daha doðrusu kendimi içinde bulduðum bütün durumlarýn birbirleriyle benzerliðinin farkýna vardýðýmda hayatlarýmýn bütün aþklarýnýn ancak ölümümle birlikte bir bütünlük izlenimi vereceðini idrak ettim. Ben aþýk olduklarýmýn, aþýk olduklarým da benim yansýmamdan ibaretti; beni onlar, onlarý da ben varetmiþtik/yoketmiþtik. Biz aþk ateþiyle yana yana ve ölümüne varediþmiþ/yokediþmiþtik. Hepsinin dediði gibiydi aynen hadise, hepsi de doðruyu söylüyor ama bunu yaparken hiçbiri kendisi olmuyordu; amanýn da amanýn kim gelmiþti, eski sevgilim yenisinin kýlýðýna girmiþ karþýma geçmiþti. Lanet olsundu üstümdeki bu lanete ki etkisini gün geçtikçe arttýrarak hissetiriyordu. Narsist bir köpek deðilsem neydim ben a erenler, ben neydim ki de üstümdeki bu lanet bile her ne hikmetse kendini bana layýk görmüyor ve bu vesileyle de etkisini gün geçtikçe arttýrarak hissettiriyordu?