Bir eyvah tadýnda sonu evveli
Heybemde günahlar affeder misin?

Ýsmail HAYAL

EY YÂR

Ey yâr! Beni bana býraktýðýn o günden beri tenha yüreðime sakladým en gizil sevdalarýný. Ve bir gün en güzel elbiselerimi kuþanarak çýkacaðým huzuruna. Uzaklarda ötelerin ötesi var hayalimde. Elimi uzatýyorum tutacakmýþ gibi tutamadýðým. Hem çok yakýn ve hem de çok çok uzak. Sanki dersin Kaf daðýnýn ardýnda. Ne varacak takatim, nede vuslatýný tahayyül edecek mecalim var.
Ey yâr! “Yangýndan önce haber ver, yaðmurlarýmý göndereyim imdadýna” sözlerinden alýyorum cesaretimi. Ýbrahim narýna gagasýnda bir damla su taþýyan serçeye ne kadar imreniyorum bir bilsen. Yangýn var en kor halinde yüreðimin en sapa yerinde. Ýbrahim gibi narlara atýlmak için bekliyorum mancýnýk baþýnda. Benimde ellerimden tutar mýsýn, ulaþtýrýr mýsýn Cudi Daðý’nýn serin iklimlerine?
Ey yâr! Ashab-ý Kehf gibi kaç yüzyýl uykudaymýþým gibi geliyor bana. Mühürlenmiþ kalbimi açmaya ne bir gayretim nede küçücük bir cesaretim var. Kýtmir misali kapýnda kabul görmek ne büyük lütuf. Lütfeder misin?
Ey yâr! Beni benden iyi bilen Sen olduðuna göre bendeki hali hiçbir kalemin yazmayacaðýný da bilirsin. Kaným hokkadaki mürekkebe benziyor. Bir öteler ötesi el tarafýndan yazýlmayý bekliyor. Göremediðim ufuklarý yakýn, çözemediðim en girift bilmeceleri kolay, anlayamadýðým ve anlatamadýðým hissiyatýma tercüman olur musun ey yâr?
Ve ey Yâr! Tek Yâr Sen’i bildim ve Sen’i gördüm yarattýðýn her zerrenin ahenginde. Baþým döndü, dilim dolaþtý, dizlerimin baðý çözüldü. Ve sana doðru kývrýl kývrýl akmaya baþladý mecnun misali yüreðim. Hira’da örümcek dantelasýnda aradým Habibinin izlerini, maðaranýn her bir köþesinde O’nun kokusunu duyma ümidiyle yandým kavruldum.
Ey Yâr! Üzerimize rahmet olarak döþediðin semanýn en kör noktasýnda, zemherinin iþareti kar taneciðinin harikulade deseninde, çöldeki kum taneciðinin moleküllerinde, hazan yapraðýnýn esrarengiz motifinde Sen’i aradým, Sen’i sordum, Sen’i duydum gecenin en zifirisinde, Sen’i okudum tabiatýn her bir sahifesinde.
Ey Yâr! Veysel Karani’nin anasýna verdiði sözün satýr aralarýnda, Yakup’un Yusuf’unun kanlý gömleðinin kokusunda, Yunus’un Taptuk kapýsýndaki himmet arayýþýnda, Eyyüp’ün imtihaný her bir yara iltihabýnda ki sabrýnýn doruk noktasýnda hep Sen’i aradým.
Ey yâr! Çýkardým lügatimden isyanlarýmý, günahlarýmý. Bin kez geldim kapýna af dilenerek. Ve gelenleri boþ göndermezsin kapýndan diye okudum kitabýndan. Ve ben küçücük bir çið tanesiyim gonca bir gül yapraðýnda. Bülbülüm çoktan uzak bir diyarlara göç etmiþ. Sahipsizim, ümitsizim, periþaným, piþmaným. Halimi anlatmaya da muktedir deðilim.
Ey Yâr! Günahlarýndan ve piþmanlýklarýndan baþka hiçbir sermayesi olmayan bu günahkârýn gözyaþlarý ile ýslanan bu istidasýný kabul eder misin?