Galiba hiç uðramadým sana ne zamandýr "beyaz sayfam"... Bir uðrayayým dedim, elime ne geliyorsa zihnimden ne geçiyorsa yazayým dedim... Saçmalarsam kusuruma bakmazsýn deðil mi? Bakmazsýn bilirim, sen bizim gibi etten kemikten deðilsin ki duygularýný yüzümüze vurabilesin...

Gün olur insanlar hüzünlerini yazar gün olur mutluluklarýný yazar sana, sende itiraz etmeksizin kabul edersin hepsini, her þeyi, herkesi... Peki ya biz? Biz niye insanlar her þeyiyle kabul edemeyiz ki? Kabul etsek gelmeyecek mi imrenilesi günler, istenilesi insanlar ve muazzam duygular... Kötü yanlarýda olacak tabii... Zihnimiz daha fazla yorulacak, kendimizi, bünyemizi daha da bir zorlayacaðýz. Zor gelecek baþta fakat sonra bunada alýþmaz mý vücudlar? Alýþýr alýþýr öyle bir güzel alýþýr ki...

Neden zor dünyayý zor insanlar olarak içinden çýkýlamayacak hale getiririz ki... Bilerek mi yaparýz biz bunu, hiç sanmýyorum... Ýnsan bile bile böylesi bir dünya ister mi? Ýstemez deðil mi?

Olsun be... Bu dediklerimi belki hiçbir zaman göremeyeceðiz ama yinede, ýsrarla "olsun be."

Hayat bizden yine bir þeyler götürecek hatta birden çok þeyler... Ama elbet gün gelecek bir þeyler de getirecek. O getirdiði þeyler bize götürdüklerini unuttursun yeter ki. Ben bir ömür boyu "olsun be" demeye hazýrým o götürdükleri için...

Ben hazýrým hayat ya sen? Getirdiklerine de götürdüklerine de amenna... Elbet bir gün... Elbet bir gün... Elbet bir gün sende beni mutlu edersin. Ýþte o zaman ödeþiriz seninle dünden kalan hesabýmýz için...

Ýstemediðimiz gibi olsa da, zor da olsa sana koskocaman bir "olsun be" diyorum son olarak...

Ben hazýrým ey hayat peki ya sen? Haydi bir þans daha verdim sana; uzaklaþma bu sefer yaklaþ bana "seviyorum çünkü seni"...