Ýçindeki bu heyecaný tanýyordu ama ihtimal veremiyordu bir türlü... Yeniden aþýk olabilir miydi?



-Yok olmaz, ayný duygularý ikinci kez yaþayabilir miyim?



Dedi, kendi kendine.



Aslýnda ne çok ihtiyacý vardý, böyle bir çýlgýnlýða.

Uzun süredir ne kadar da yavan, ne kadar da tatsýzdý hayatý.



Bir kez daha unutabilir miydi? Kendini.



Beyninin merkezine yerleþtirip birini onun için nefes alýp, onu için yok olabilir miydi?



Ne kadar zor geliyordu þimdi aþýk olmak; oysa delicesine seven, küçücük bir gülümseme için kendinden vazgeçen o deðil miydi?



Yaþadýklarý geçti; gözünün önünden, ne kadar uzaktý o duygular.



Onun deðil, yabancý birinin duygularýydý sanki...



Korkuyor muydu? Hýrpalanmaktan, acý çekmekten, kaybetmekten.



Kaybetmiþ miydi? Gerçekten...



- Hayýr, kaybetmedim, kazandýklarým daha fazla!

- Kendimi kazandým, kendi deðerimi anladým, yüreðimin nasýl da sevgiyle dolu olduðunu gördüm.

Dedi içsesi.



- Belki de, sorun aþkýmý verecek kadar deðerli biri ile karþýlaþamam dedi.



Aþkýný vermek için, deðerli birini mi arýyordu?



Þartlý sevecekti yani, ona göre deðildi bu.



Hesapsýz, sorgusuz yaþamalýydý aþký,

Aþk o zaman güzeldi...



Niye þartlý severdi ki insan?



Bu kadar mý planlý yaþýyordu artýk.



Beynimi hükmediyordu tüm duygularýna.



Duygularý mý hükmediyordu beynine.



Yorulmuþtu karþýlýðýný beklemeden sevip, hýrpalanmaktan, acý çekmekten, duygularýnýn oyuncak gibi görülmesinden.



Yorulmuþtu, karþýlýðý beklenerek sevilmekten.



Onu kendi gibi sevecek birini arýyordu.



Ne kadar mutlu edecekti ki, seven biri, sevemedikten sonra...



Coþkuyu, cesareti, duygularýnýn peþinden hesapsýzca gitmeyi onda býrakmýþ; þüpheyi, güvensizliði ve korkularý almýþtý ondan.





Hayal ARAR