Ýclâl Aydýn ‘Oysa ne çok þey anlatýyor gibiyim’ baþlýklý yazýsýnda ‘ Neden zaaflarýma yeniliyordum, neden tersini söylediðim halde olumsuz olaný barýndýrýyordum içimde, neden cesur olamýyordum kendi yaþamýma karþý, neden almam gereken acil kararlarý sürekli erteliyordum, neden kendimden uzaklaþýyordum?’ diye soruyordu kendine… Yatarak okuduðum yazýyý, masa baþýna geçerek okumaya devam ettim.

Bu sorularýn cevabýný bulmaktan ziyade yazýnýn devamýný okumak istedim önce. ‘Neden beni yaralamak isteyenlere daha çok açýyordum sinemi?’ sorusunda irkildim.’Daha çok mutlu olmak için onlarca sebebim varken ben neden hesabýný bitiremiyordum iç burukluðumun?’ satýrýnýn altýný çizdim ve düþündüm.

Bitmeyen ve dinmeyen iç burukluðunun sebebi yaralanmýþ olmak deðil midir? Acaba yaralayana olan zaafýmdan mý yoksa acýya olan merakýmdan mý yenilip tükendiðimi ilan etmiþtim?

Okumaya devam ettim…

Yazýnýn en can alýcý paragrafý :

‘Çünkü biliyorum ki öfke geçiyor. Bambaþka hallere bürünüyor duygular.Bir zamanlar uðruna ölürüm sandýðýn kiþiler, olaylar, önemler, utançlar baþka bir þeye dönüþüyor…Unutmak üzerine kurulu insan sistemi.Biraz susabilmeyi öðrenmek gerektiðini anladým.Kelimeler çok keskin, çok acýtýcýdýr ve kan döker.Bense beni þaþýrtacak kadar dövüþçü olup ortalýðý kan gölüne çevirebilirim.Ucundan kýyýsýndan aðzýmdan çýkanlarýn tesirini gördüðümden bu yana bunu çok tercih etmiyorum.Susulmuþ, söylenmemiþ çok þeyim var ömrüm boyunca.Oysa ne çok anlatýyor gibiyim…Her zaman frene bastým. Giderek daha çok basýyorum ve daha çok yoruluyorum.Arkamda yaralý býrakmak istemiyorum.Çünkü biliyorum yaralý insan tehlikelidir.’

Yazý bitince benim için artýk hiç bir anlamý olmayanlarý düþündüm...

Öfkem geçeli epey zaman oldu. Bir zamanlar adýna ille de aþk dediðim duygu bambaþka bir hale bürünürken içimdeki utançla önem yer deðiþtirmiþti bile . Keskin kelimelerle kan dökmek yerine susmayý tercih etmemin bir nedeni vardý elbette…Ardýmda yaralý býrakmak istemedim ilk defa.Tehlikesinden korktuðum için deðil ilk kez böylesi yaralandýðým için belki de.Oysa aylardýr ne çok konuþuyor ve ne çok anlatýyor gibiydim söylenmemiþ onca sözü üç noktayla saklamaya çalýþýrken…Frene basmanýn ne kadar zor olduðunu ve yorulduðumu çok iyi biliyorum ama hiç piþman deðilim. Ýnsan sisteminin unutmak üzerine kurulu olduðunuysa kabul ettim.

Þimdi hayata dair yine dimdik ayakta kalma, kan dökmeden ve can yakmadan yeniden baþlama zamaný… Guguk Kuþu romanýnda þöyle bir pasaj vardý ‘Ben yaþarsam gerçekleri yaþarým eðer yaþamýyorsam ya da yaþanmýyorsa benim atlarým aç deðil kimsenin samanýný yemezler; ben sýlama dönüyorum…’

Yani benim de atlarým aç deðil ve kimsenin samanýný yemeye asla tenezzül etmezler:)))))))


BÝNNUR EDÝSAN