Ayaklarýn ucunun dahi deðmediði bir yerdir aranan. Bir þehirdir iki sevgilinin aradýðý. Âþýk maþuk’unun peçesini orada kaldýracak. Mahreminin gizli hazinesini orada görecek. Ezelde yüreklerine takýlan ebed halkalarýný o þehirde görecekler.

Can yalýn ayaktýr. Üzerinde kefen renginde nurdan ay gibi bir elbise ile bir köþede siyah bir taþýn üzerine oturdu. Gözlerini kýstý. Bir elini yanaðýna koydu. Ýç seslerinin konuþmasýna kulak verdi. Doðrunun onun yüreðine taht kurmasýný bekledi. Doðrunun dümdüz sapmaz yolunda o þehri bulmak istiyordu. Doðru dudaklarýndan kaçýnca yalana dönecekti. Can, doðrunun olgunlaþabilmesi için gönül hapishanesinde yalanla ayrýlýk anlaþmasýna ihtiyacýn olduðunu bildi. Bunun için hakikat’in mührünün basýlmasý gerekti. Hakikat bembeyaz kanatlarýyla yeþil mührünü Can’ýn göðsü arasýndaki sýr denilen noktaya bastý. Can karanlýk taþýn üzerinde yaþadýðý þehrinden uçup gidivermek istedi. Nefes deðmemiþ bir þehirde soluklarýndan kurtulmak istedi. Oturduðu yerde bir anda rüzgârýn serinliðini hissetti teninde.

Rüzgâr kulaðýna bir þeyler fýsýldadý. Ben gördüm o þehri. Seninde görmen için bedeninin benim kadar hafif, geçirgen ve her yeri kuþatmasý gerek. Her gittiðin yere can suyundan bir nebzede olsa akýtmalýsýn can vermelisin.

Can, rüzgârýn sesine evet dedi. Rüzgâr Can’ýn alnýndan öptü.

Alný bir anda kupkuru oldu. Çünkü iki kaþýnýn arasý tamamen balçýktandý. Rüzgâr gül þehrinden gelmiþti. Rüzgârýn baðrýndan esen gül kokusu Canýn topraktan kokan içini toprak kokan bedenini bir an olsun unutturdu. Rüzgâr gurbete gidince de. Can da topraðýn kalbinden bir avuç toprakla nikâhlý olduðunu bildi. Sonra yerinden aniden kalktý.

Gitmeliyim. Gül kokusunun üzerime sinmesi için gitmeliyim dedi. Benim yerime düþünenin olduðu o þehri bulmalýyým. O yolu bulanlarýn ayak izlerine yanaklarýmý sürmeliyim. Þehrin tam göbeðine gitmeliyim. Göðsünde cehennem sýcaklýðýný hissetti. Beyninde ateþten solucanlar dolaþýyordu. Derinden bir istekti onu mekânsýzlýk yolunda adýmlar atmaya iten. Þirin caný, ayak deðmeyen yerde can kuþunu hibe eden erlerin yanýna gitmek istedi. Gönül kuþunu vuracak bir gönül avcýsý arýyordu. Ruhunu ýssýz mekânlara beden bineðiyle sürmek istedi. Baðrýndan cehennem nidalarý geliyordu. Gitmek istiyordu. Cennetin bahçeleri, baldan ýrmaklarý, akýllarý uyutacak kokusu o þehirdeydi. Yüreðinde ne kadar bahçe varsa onu ebed suyuyla yeþertmeliyim dedi. Bu þehre varmak için tümsekler dereler, tepeler aþmalý ve taþtan yüreðini kýrmalýydý ki gölgelerin birbiriyle oynaþtýðý mekânýn kalbine inebilsin. Yol uzundu. Ama gitmesi gerekti. Þehrin efendisi istemeyi vermiþti gönlüne. Dilemeseydi istemeyi vermezdi. Ayaklarý söz dinlemiyordu. Ýçindeki karanlýk perdeleri birer birer yýrtýp siyahtan baþka bir renk görmek istiyordu. Gözlerini açacak bir yar arýyordu. Kendindeki tüm renk cümbüþünü görmek için birisini almalýydý karþýsýna. Yarýmdý tam olmasý için yanýbaþýnda canýnýn yarýsý olmalýydý. Bir ayna olmalýydý. Kendisini her an izleyebilmeliydi o aynadan. Kendi içindeki çift sesleri tek sese çevirecek yalnýzca o aynaydý. Gönül evinin kapýsýnýn anahtarý ondaydý. Can bedeninde alev parçalarýndan iðnelerin ruhuyla bedenini diktiðini vücudunun her karesinde hissedince bu acýyla boynunu büktü, baþýný yüreðine yanaþtýrarak. Ey yüreðim! Bana aþk lazým, aþka safiyane bakan aþka âþýk gözlerle ruhunu semaya hibe etmiþ cesur yürekli sarraf lazým. Yüreðini yokluðun yorganýnda kaybetmiþ, hiçliðin yastýðýnda uyuyan uyanýk lazým. Benliðin bendesindeki aþk þarabýnýn son damlasýný içmiþ sevdiðim lazým dedi. Bu onun dudaðýnda sürekli zikrettiði söz oldu. Söylediði sözler yedi yönden yine ona geri dönmekteydi. Can sessizliði topraktan baðrýna ekti. Sessizliðin tohumlarýndan ses tomurcuklarý yeþermesini istedi. Ýstek dilek kuþuna can verdi. Dilek kuþu baðrýndan doðdu. Masmavi gökyüzüne gözlerini dikti.

Uður Bozkurt