bu bahar ölürse Belkýs
kim bekleyecek renklerin baþucunda
ve eteðindeki çiçekleri dökmeden
son bebeði karnýnda gidecek


Belkýs sever doðurmayý ve nisaný
kuþlarýn gönlünü almayý
avlusunu yitirmiþ tahta bir masadýr
boþluðunda yalnýzlýk þimdi
genzinden üþüyor
sesini ýsýtamýyor hiç kimse


-maestro ölmüþ keman bir baþýna


Belkýs boynumuzu büken deli çýðlýk
- Yason Karadenizi Medea’dan çaldýðýnda
bu keder bizim deðildi…


bugün belki de þarabýn son günü
ve saçlarýndaki siyahýn
-garson
bu bitti, baþka bir ömür lütfen
dese ve Hüseyin dirilse


heybetiyle güneþkýran daðý
bir bakýþýyla kesiyor Belkýs
ufalanan gözlerinde
yanaþma arzularý yarým
aþk
hayatla arasýnda eski bir mesele


insan karasýný görmezden gelip
kendisini istediðince aklayabilir
yol varken ya da yol var sanýrken


son köþeye dokunuyor zihninde Belkýs
arkasýnda yaðmur
Karadenizi çiziyor bir hatýra
sýrtýnda titrek hayatýn eli


kar baþlýyor hüzzam makamýnda



Esra Güzelipek