“Göz yaþlarým yokluðunu hecelerken,
Kalemim kekeme düþlerimin suskunluðunda kýrýlýr.
Ahdým var sevgili ardýna kadar sussa da düþlerim,
Varlýðýný yaþamadan ölmeyeceðim.”

Nefes almanýn zor olduðu bir geceydi. Sýrtýmý dayadým soðuk duvarlara, yüzümü denize döndüm. Baþýmý eðmedim rüzgara bu kez, yüzünü özledim yar. Bitmeyecek bir eylülün son günü ve ben karanlýkta unutulmuþ gibi duruyorum. Gece indi gözlerime, oramda buramda her yanýmda zincir. Ýçimi döktüm zifir karanlýklara. Yaðmur; saçlarýmda oynayan, düþlerimde büyüyen bir kýz çocuðuydu. Süzülüyordu hasretin sýrýlsýklam saçlarýmdan. Her damlanýn ilmiðinde ruhuma iþledim adýný. Saldým üzerine tüm sözcüklerimi, hepsi sana dokundu yar.

Bir rüzgar aldý götürdü güneþimi, böylesine tutkunken beyaz boðuldu gecede. Yüzümü aldým avuçlarýmýn arasýna, bana yine karanlýk yar.

Aynalara baktým özledim gülüþlerimi. Beni güzelleþtiren onlardý sanki. Mum ýþýðýnda bir tütsü kokusu kaplarken evimi gölgen belirdi perdelerin ardýnda. Açtým penceremi geceye, perdemi kaldýran rüzgarýmsýn yar. Ey hayat, ey sevda… Tut elimi bana güç ver. Sokaðýmý kaplayan yalnýzlýk askerlerini daðýtalým, gel. Karlar, tütmeyen bacalarý yakmadan bu karayazýyý kaldýr üzerimden. Güle giden yollar hep dikenlidir yar acýmasýn yüreðin, yetiþelim sevdaya.

Yorgun gözbebeklerine hüzün düþürme sakýn, suskunluðumla ben yerleþeceðim sevdalý gözlerine. Yüreðimde yaktýðýn ateþleri söndürme mevsimsiz bir yaðmurla. Yanlýþ dokunuþlarla sýzlatma yaralarýmý. Adýmý koyma boþ ver her neysem sende sev beni içinden. Kayýp suretleri çerçevele as duvarýna, gülüþümü koy bir kenara. Tut elimi çok sevdim seni, çocukluðuna götür beni yar birlikte büyüyelim.

Hiçbir nehir denize kavuþturamasa da bizi, geçir parmaklarýný ellerime hadi. Yüzünü dön ufka, saçlarým savrulurken rüzgarda, bir martý usulca gelmeli yanýmýza. Sessiz bir düþle bakmalýyýz masumluðuna.

Þehrine fýrlattýðým bakýþlarýmla dalgalansýn düþlerinin hiç olmayan denizi. Elin kayýp gitsin ay’ýn hilalinden. Serdiðim yýldýzlarý çal gecelerden, kim bilir belki ellerimiz deðer. Her yýldýz yüreðimin kaçak özlemidir sevgili, yokluðumda sevdaný besle bulutsuz gecelerde.

Melekleri kýskandýracak kadar naif ve bir o kadar görünmez kanatlarým vardýr benim. Buz gibi soðuk bir uçurum kenarýnda tek baþýma ölüme hazýrlanýrým masumca. Ýki dudaðýnýn arasýndadýr ölüm sebebim. Sarfetme ne olur. Düþlerim batýk bir gemi iken itme beni uçurumlara.

Adýný ezbere aldýðým yar; yokluðunu heceledim göz yaþlarýma, varlýðýnýn yangýnlarýný hiç bilmedim ki. Her sabah yüzümü yýkadým sahipsiz karanlýklarla, her sabah yüreðimi yokladým sevgili neredeydin ?

Hüzün taþýyan gemilerim batmak üzere, sevdalý müjdelerinle hafiflet yüklerimi. Kurtar beni. Bilirsin tek rengim var benim. Gece gözlerimin siyahýndaki ýþýklý cennetimle yetinmeyi bilir misin ? Söyle hadi, gülüþlerimizle ýslandýðýmýz nice yaðmur dansýnýn ardýndan gökkuþaðýný hediye eder misin yar ?

Gül tenimdeki yaralarý görünce acýma ne olur. Hayat hep vurdu bana, hem teni yaraladý hem gülü soldurdu hüzünlerim. Hiçbir þey istemem sen de acýma ne olur. Avuçlarýnýn þifalý sularýný getir bana, dudaklarýmý dayayýp yudumlamalýyým. Tüm yaralarým kapandýðýnda avuç içlerine uzanýp ölmeyi dileyecek kadar sende olmalýyým. Ve sen sevgili yokluðumu avuç içlerine gömecek kadar çok sevmelisin beni.

30/09/2007
Ayþegül TEZCAN