" Mucize' ye en yakýn gerçektin sen lakin sana “ mucize “ diyemedim / üzgünüm "

Ey gözlerindeki hayat saðnaðý ile beni mutlu eden “ mutluluk;

Musalla soðuðu ellerimden tut. Mesken bildiðim yüreðinden beni kovmalarýna izin verme. Sakýn býrakma beni. Avuçlarýndan salma beni uçurumlara. Hiçim diye bir de dipsizliðe mahkum olmayayým. Adýný baþ harfine sýðýnmýþ gövdemi yakmalarýna göz yumma. Aydýnlýðý senin gözlerin olan gökyüzümü kapama karanlýða. Tut gözlerimden. Çengelle yüreðimi yüreðine.Hayatýn sýnýrlarýna kurduðum çizginin ölüme taþmasýna izin verme. Kanbur sýrtýmla sýnýr ihlalinde bulunan yüzümü doðrulara çevir. Kalabalýklarýn arasýndaki azýnlýk halimi isminle kalabalýklaþtýr.Köklerime sarýl çünkü üþüyorum. Korkularýma cesaretinle güç ver. Ezikliðime inat sen gökyüzüne götür Bana reva görülen acýlara inat sen beni mutlulukla adlandýr. Sonra da kanatlandýr tüm gurbet kuþlarýmý. Biliyorum sana anlatacak o kadar çok cümlem var ki. Anlatamýyorum çünki bir mucizeyi sözcüklere sýðdýrmaktýr nankörlüktür. Evet anlatmaya çalýþtým. Sana sözcükler aradým durdum ama bulamadým. Seni cümlelerle anlatamadým / üzgünüm. En sonunda sustum çünkü sen mucize' ye en yakýn gerçektin. Sana “ mucize'm “ diyemedim / özür dilerim.

Güzelliðe en fazla yakýþtýrdýðým, adýma adýna yanaþtýrdýðým;

Küçük sevinçler getir bana. Sevdamýzla büyütelim sonra. Umuda kanat çýrpsýn kanatlarýmýz. Mutsuzluktan mutluluklar doðuralým. Çirkin gördüklerimizde bile güzellikler bulalým. Unutulmuþluða ait ne varsa hatýrlayalým. Sen biraz ben ol, ben de sen...Mutluluk için kaçak þehirler besleyen nehirlere yataklýk edelim. Sonsuzluða göç edelim. Bir Mayýs sabahýna düþsün aþktan çaldýklarýmýz. Bir masala benzetilse de biriktirdiklerimiz, sevdanýn en halindedir gülüþmelerimiz.Öyküsüzlüðümüze düþülen dipnotlara aldýrmadan büyüyecek sevdamýz. Aþtan çalýp sevdaya mayaladýðýmýz ne varsa gülümsesin artýk. Özenle istiflediðimiz tebessümler cicek versin.

Sýðlýðýma dua geniþliði veren kadýn,

Gözlerimizde büyütüðümüz kaçak kentlere aldýrma sen. Yasaklanmýþ, sorgulanmýþ yarýnlarýmýza dön yüzünü. Adresimiz yok bu dünyada. Ýzimiz de. Ama sakýn korkma hüviyetimiz yeter bu sevdayý dünya'ya ispat etmek için. Duraksý, çatýsýz düþlerimizden düþürülsek de yýlmak yok. Saðýr olsa da bu dünya bize, sesli harflerimizle yaþayalým sevdamýzý.


Sen; umudum..
Sen; sonsuzluðum..
Sen, umut bulduðum..
Sen, mutlulukla dolduðum..
Ve ben,
Sana ait bir cümle.
Her harfi kitap olan...

Sen ve ben,
Yani biz;
Hangi tanýma sýðarýz biz ?
Hiç miyiz ya da düþ müyüz ?
Yok yok...
Sus pus muyuz yoksa yok muyuz ?
Hayýr hayýr..
Biz sevdanýn mucizeye en yakýn haliyiz..
Unutma sevgili;
Gün gelir kahraman'lar da ölür..
Gün gelir masal da biter..
Ama biz bitmeyiz..
Biz birer masal kahramaný deðiliz.
Biz mucizeye en yakýn gerçeðiz..
Sen ve ben BÝZ'ÝZ..
Sen yaþarken ben ÖLEMEM..
Ben ölsem de sen beni “ bende “ YAÞATIRSIN..

Þimdi içimden sana “ mucize “ demek geçti..
Lakin di-ye-mi-yorum..
Neden diyemediðimi sen bilirsin sevgili..
Üzgünüm..
Sana “ mucize/m “ diyemedim..


Sýðlýðýma dua geniþliði katan kadýn,
“ Seni seviyorum... “

16.10.2007 12.20

Ýsmail Sarýgene