Balkanlardan kar geliyormuþ, ardýndan da Sibirya soðuklarý… Dikkatli ol emi. Mart’ýn bir yarýsý yaz, öteki yarýsý kýþtýr derler. Badem aðaçlarý gibi aldanma sakýn. Uzun zamandýr yazamadým ama aklým hep sende. Seni boþladýðýmý, sana olan ilgimin azaldýðýný aklýna bile getirme. Son zamanlarda bana ne olduðunu bilmiyorum. Hiçbir þeye yetiþemiyorum. Aklým kýrk yamalý bir bohça gibi. Ne olup bittiðini anlamadan gün akþam oluyor. Her þey yarým yamalak kalýyor. Hiçbir þeye yetiþemiyorum. Ama inan bana her an, her saat sen aklýmdasýn.
Buralar, bizim mahalle, her þey býraktýðýn gibi… Arada bir ölen kalan, evlenen, niþanlanan da oluyor elbette. Ama hiçbir þey deðiþmiyor. Herkes birbirinin dedikodusunun peþinde zamanýný geçiriyor. Birkaç hafta önce Bakkal Tahir yetiþtirme yurdundan evlatlýk aldý. Üç yaþlarýnda sivri, söbelek kafalý, zýpýr bir oðlan. Komþular geldiðinden beri sabiyi konuþuyorlar. Herkes, gerçek anasý, babasý kimmiþ, niye çocuklarýný yetiþtirme yurduna vermiþler bunu merak ediyor, Bilirsin bizimkiler her þeyin dibine darý ekmeye çak meraklýdýrlar. Tahir’in karýsý Naciye’yi her fýrsatta sorguya çekmekten bir türlü vazgeçmiyorlar. Kadýnýn ziyaretine gidip “Allah anala babalý büyütmek nasip eylesin.” demek bahanesiyle meraklarýný tatmin etmeye çalýþýyorlar.
Yetiþtirme yurdundan çocuk alanlara zaten her þeyi anlatmazlarmýþ. Naciye’nin anlatacak bir þeyi olmadýðýndan belki, bizim sokaðýn kadýnlarý kendi uyduruk senaryolarýný yazýyorlar. Çocukcaðýz hakkýnda her gün bir hikâye uydurup anlatýyorlar. Her akþam eve geldiðimde anamdan baþka bir melodram dinliyorum. “Ayýptýr, günahtýr… El kadar yavrucak iþte. Bu kadar dile dolamaya deðer mi?” deyince de darýlýyorlar. Geçenlerde “Ayýptýr yahu, insanlarý rahat býrakýn.”dedim. Bana sen niye merak etmiyorsun, ne kadar vurdumduymaz birisin, der gibi gücenerek yüzüme baktýlar.
Mahalleli senaryolar yazadursun Tahir ile Pakize pek mutlu görünüyorlar. Ufaklýk sokaða bir hareket, baþka bir canlýlýk getirdi. Geçen hafta Almancýlarýn Nebahat Kasap Yaþar’ýn Timur ile niþanlandý. Yaza düðünleri olacakmýþ. Almancý Ali söz keserken biraz insafsýz davranmýþ. Kasap Yaþar’ýn ciðerini söküp alsa daha iyiydi diyorlar. Listeye sekiz tane burma bilezik, bir tane taký seti, bir tane beþi birlik, on tane de sarý lira yazmýþlar. Sadece bu kadarla kalsalar yine iyi… Oturma odasý koltuk takýmý, yatak odasý mobilyalarý, buzdolabý, çamaþýr makinesi, bulaþýk makinesi, fýrýn da yazmýþlar. Niþaný kýz tarafý yaptý. Düðün de oðlan evine kaldý. Kasap Yaþar’ýn aðladýðýna bakmayýn diyorlar. Domuzdan kýl koparmak sevapmýþ. Onun dededen kalma küp küp altýnlarý, bankalarda çuval dolusu parasý varmýþ. Almancý Ali listeyi uzun tutarak pintiye kesenin aðzýný azýcýk anca aralatabilmiþ. Ben yine de yaz gelince ortalýk karýþacak, bu düðünde çok cýngar çýkacak diyorum.
Gazcý Þerif’in torunu Cemal’a bir buçuk ay önce sayýsaldan tam sekiz yüz elli bin lira çýktý. Çýkarsa çýksýn, zenginin parasý züðürdün çenesini yorar diyeceksin ama kazýn ayaðý öyle deðil. Sayýsal Kuponu Manisa’da bir bayiden çalýnmýþ. Meðer bizimki de kuponu kendi oynamak yerine sokaktaki bir gezici bayiden almýþ. Sayýsalý kuponunu makinesinde oynayan bayi “Kuponlarýmý çaldýlar, para benim.” diyerek polise þikâyet edince iþler iyice karýþtý. Karakol, mahkeme falan derken en sonunda Cemal haklý çýktý. Yasa gereði kupon kimin elindeyse ikramiye onun sayýlýyormuþ. Bizimki bir ay uðraþtýktan sonra ikramiyeyi almaya hak kazandý. Bu sefer de yok spor kulübü, yok yardým kuruluþlarý, akrabalar, hýsýmlar birden oðlanýn üzerine üþüþünce aklýný oynattý. Paramý elimden alacaklar diye kayýplara karýþtý. Kimse nerde olduðunu bilmiyor. Cemal þimdi zengin ama buralarda deðil.
Mahallenin istihbarat teþkilatý verilerine göre Kýbrýs’a kaçmýþ, oraya yerleþecekmiþ. Annesi de oðlana darýlmýþ. “Bize Manisa’dan bir ev alacaktý. Yer yarýldý içine girdi. Böyle evladýn Allah belasýný versin. Ýki kuruþ para görünce anasýný bile unuttu. Analýk hakkýmý helal etmem.” diye bütün mahalleliye malzeme oluyormuþ.
Kýrlý Osman geçen yýl Manisa’ya taþýnmýþtý. Þimdi kasabadaki bütün baðlarýný ve zeytinliklerini satýyor.. Kahvelerin aylardýr en önemli gündemlerinden biri de bu. Sende bilirsin bizim buralarda babadan kalma topraklarý satmak haysiyetsizlik, þerefsizlik gibi algýlanýr. Osman aslýnda iki ayrý gündem. Kasabalýnýn bir kýsmý onun ne kadar hayýrsýz bir evlat olduðunu konuþuyor. Diðer kýsmý ise Osman’ýn sattýðý bað ve zeytinliklerden bir iki parçayý kelepire getirmenin peþine düþmüþ.
Osman Manisa’da kendine ev aldýktan sonra bir de dükkân açmýþ. Toptan temizlik maddeleri satýyormuþ. Kýzlarýný da özel okula yazdýrmýþ. “Kasabanýn dedikodusundan kaçtým baþýmý dinliyorum. Burada ne karýþaným nede görüþenim var. Anca rahata erdim. Bütün topraklarý altýn olsa o kasabaya bir daha dönmem.”diyormuþ.
Kasabalýlara kalsa kazýn ayaðý baþka… Sözde Osman süslü bir baldýrý çýplaða abayý yakmýþ. Kadýn bizim salaðýn bütün parasýný, pulunu yiyormuþ. Yarýn, öbür gün çýrýlçýplak soyup býrakýp gider. diyorlar. Hatta bu dedikodularý Osman’ýn karýsý Cemile’ye bile çýtlatmýþlar. Cemile söylenenlere inanmak bir yana dursun söyleyenlere kocasýný savunmuþ. Yemin billâh etmiþ. “Böyle bir þey olsa ben anlamaz mýyým? Yirmi yýldýr ayný yastýða baþ koyduðum herifi siz benden daha iyi mi bileceksiniz? Yalan bunlar, adamcaðýzýn günahýný alýyorsunuz?”bile demiþ.
Sakýz Sardunyam,
Sana buralarýn bütün gündemini anlattým ama kendimden söz edecek zaman bulamadým. Görüyorsun iþte, mektubum bile etrafýmda çalkalanan dedikodularýn rengine boyandý. Deli Durmuþ’a “Askerliðin nasýl geçti.” diye sormuþlar. “Sabah kalkýyodum. Elimi yüzümü yýkayýp yemamý yiyodum. Sýra oluyoduk. Koþuyoduk, yürüyoduk, yemaa geliyoduk. Öðlen yemamý yiyodum. Sonra yine sýra oluyoduk. Yürüyoduk yürüyoduk geliyoduk. Akþam yemamý yiyip yatýyodum.”demiþ. “E baþka, baþka bir þey olmadý mý?” demiþler. “Yok, hepsi böyleydi.” demiþ. Benim yaþantýmýn da Deli Durmuþ’un askerliðinden pek bir farký yok. Neredeyse altý aydýr dayýmýn dükkânýnda takýlýyorum. Benim yaptýðýma çalýþmak mý denir yardým etmek mi bende bilmiyorum. Dayým sýk sýk diðer iþleri ile ilgilenmek için dükkâný bana býrakýp gitmek zorunda kalýyor. Bir yere gitmediðinde de bana izin veriyor. Paradan yana hiç sýkýntým olmuyor ama ben yine de þöyle herkes gibi sekiz-beþ bir iþte çalýþmak, hafta sonlarý ve yazýn tatilim olsun istiyorum. Üniversite okuyup kasabaya geri dönmek iþ deðil. “Biz okumadýk, sen okudun da ne oldu? Bizim gibi iþe yaramazýn teki oldun.”deyip takýlmalarý çok gücüme gidiyor.
Þimdilik bu kadar yeter. Sana yakýnda yine yazarým Sakýz sardunyam… Saðlýcakla kal emi…

Seyfullah
Mart 2006