Bekleyin gece olsun. Býrakýn zaman ayný hýzla ilerlesin ama sokaklar, kaldýrýmlar, arabalar dursun. Ýnsana ait ne varsa þehrinizde, sessizliðe bürünsün saatler ilerledikçe.
Yaþadýðýnýz kenti bir de gece görün…
Sonra düþünün; Neleri götürdü sizden? Neleri, bu þehrin þimdi yapayalnýz kalan sokaklarýnda yitirmek zorunda kaldýnýz? Nerde, ne zaman, neden aðladýnýz en çok? Kaç kez düþman oldunuz bu kente, kurtulmak için çýrpýndýnýz?

Bir de þimdi bakýn þehrinize…
Karanlýk sokaklarýna, beton evlerine, yapayalnýz caddelerine…
Bu þehir gecenin o vaktinde, yalnýzlýðýnýzý anýmsatmadý mý size?
Tanýdýk gelmiyor mu bir yerlerden, en az sizin kadar kalabalýðýn içinde kaybolmamýþ mý sizce? Bir anda tüm endamýný yitirmiþ masum bir çocuk gibi görünmedi mi gözlerinize?

Suçlu kim peki? Bir düþünün…
Düþmanlýðýnýz hala bu kente mi yoksa bu kente sizi düþman edenlere mi?
Nerde ‘kimlerle’ gülümsemiþtiniz en son?
‘kimlerle’ kendinizden geçercesine eðlenmiþtiniz?
Hangi sokakta ‘kimin’ elini tutmuþtunuz sýkýca?
‘kim’ nerde terk etmiþti sizi?
‘kimlerle’ karþýlaþmak zorunda kalmýþtýnýz her köþe baþýnda?

Yaþadýðýnýz kenti bir de gece görün…

Bu kent size ne kadar düþman olabilir?
Neleri çalabilir sizden, siz izin vermediðiniz sürece?
Þimdi kalabalýðýndan yoksun, insanlarýndan arýnmýþ bu þehir, gecenin bu yarýsýnda en fazla ne yapabilir size?
Bir düþünün…

Þehri terk etmekle kurtulabilir misiniz yanýklarýnýzdan, kendinizi terk etmediðiniz sürece?