Zor… Gerçekten zor. Oysa ki ne hayaller beslemiþtim yüreðimin aþevinde. Sensiz gecelerin sabahýna koþup, senli günlerin “günaydýn” ý oluyordum eskilerde.

Zor olan her þey gibi ayakta kalmak da zor. Zoraki ayrýlýðýn getirdiði büyük sarsýntýlar, yerini yýkýma býrakmasýn diye çaba sarf etmeler de boþa. Gönül gözüyle bakabilmeli mi gerçekten biraz? Yoksa her zamanki gibi mantýk süzgecinde mi elemeli hayatý? Zor, zor, zor… Kim icat etmiþse bu sözcüðü, eminim o bile çok zorlanmýþtýr! Zor olmayan ne var ki?

En mazoþist akþamýmda terk ettim seni. Sonra da kader deyip avuttum kendimi. Ýçtenlik adýna ne yaþanmýþsa iliþkimizde ve yalnýzlýðý nasýl hunharca katletmiþsek vuslat gecelerinde; hepsi bir anda yalan oluverdi. Þarap tadýnda yaþamýþtýk ya her þeyi; bitirmek belki de o yüzden bu kadar zor oldu. Zor olmasýna zordu ya ayakta kalmayý baþarabildim bir þekilde.

Þimdi ise kâbuslardan uyanýp, nahoþ bir hayata yürüyorum her sabah. Eski tadýnda deðil hiçbir þey...