Gönlüm bir hicranýn arefesinde halin esintisiyle ahengi ararken!

Mana muhayyilesi, bir hasret olarak gün yüzüne muhtaçtý…

Üstatlar rahmetin þerefine nail olurlarken…

Hayatlarýný hasrettiði dava enginliði evrenselliðin güzelliklerinden seyirlerdi.

Ýþte o vakit cefa aþk idi, safahat zilletti.

Uykuya hasret gözler!

Mihengi için ne büyük güzellikte nazar ederken, hüzün en büyük bir þevkti!

Sevmek... Onu bilmek... Onun için nefeslenmek...

Ne muazzam bir þerefti...

Yazmak... Onun için yanmak... Bu uðurda yaþamak...

Ancak böylece anlamlý olmaktý...

Caný, cananý, sevdayý, hülyayý aþký hal içinde vakfetmek...

Bir yapraðýn hiçliðinde ki bu ahvalim sizler için bir mana ifade ediyorsa...

Onun için ancak hamd edilmelidir... Tesirin kimden olduðu bilinmelidir...

Abdiâciz olan… Manasýný anlamayan… Gaflette kalan… Ýdrakten yoksun bulunan…

Halin deþifresinden anlamayan… Biçareliði yaþayan bu cana yazýk etmeyiniz!

Yeriniz… Her bir þey söyleyiniz ama lütfen bir methiye lütfetmeyiniz…

Hareket ve kuvvetin sebebini henüz idrak edemeyen bircan ne olur ki!

Akýl herkes de var, olmayan mý var daneler kimler için kaygý duyarlar!

Sevmek için zorlanmak ne kadar müþkül bir iþtir, deneyenler bilir!

Aþk nerede gizlidir? Ne için serdedilir! Hissiyat kimlerin derdidir!

Mazlum ahu figan ile içselliðinde sabreden ene güzel metanet ehlidir!

Bilmek yeterlimidir? Kuvvet kimler içindir! Kudret bilinmez ise ne denir?

Bir hayat ki seni senden alan! Sana manasýný koyan! Düþünmek mi uyan!

Bir idrakin muhayyilesiyle nefes alan can! Cihanýn anlamýsýn böyle inan…