Yalnýzýz! Etrafa savrulmuþ yapraklar gibiyiz.Esen rüzgarla kimimiz araba altlarýna,kimimiz parklara,kimimiz caddeye savrulmuþ.Yalnýzýz! Tek bir aðaçtayken,kardeþçe,kuþ seslerini dinlerken mevsimimiz bitti.Yerle yeksân olduk.Düþtük, daðýldýk.Yalnýzýz! Ayrýlýk mevsimi geldi.Dünyaya düþtük, yuvarlandýk.Yalnýzýz! Rüzgar,sokaklarda,yollarda kovaladý;biz kaçtýk. Sonra yorgunluk bastý.Durduk;dinlenirken rüzgar esti.Âþina sokaklardan bilinmez yerlere süpürüldük.
   Yalnýzýz! Dayanýlmaz ayrýlýkla savrulurken,rahmet üzerimize aktý.Ayaklar altýnda ezildik, çocuklar bizle oynadý,çöpçüler süpürüp çöplerin arasýna kattý.Hislerimizi sormadý hiçbiri.Niye düþtünüz diyen olmadý.
   Yalnýzýz!Bazýlarýmýz aðaçlar altýnda durmak için direndi.Belki tekrar yeþil olanlarýmýzýn arasýna karýþýrýz dedik.Olmadý.Yeþiller de soldu.Bize benzeyen yüzleriyle yerden yere çalýndý.
   Yalnýzýz!Kýzgýn güneþlerde kavrulduk.Sýðýnacak gölge aradýðýmýzda,birimizi bile kýpýrdatacak rüzgar esmedi.Yardým görmedik.Çaresizce kavruldu yüzümüz.Sonra hazan mevsiminin gözyaþlarý deðdi kýzgýn yanaðýmýza.Serinledik.Rahmetle yýkandýk.
   Yalnýzýz!Yalnýz ölüyoruz.Yaðmalara,esmelere,güneþe daha fazla direnemedik.Liðme liðme kopmakta göðsümüz,suratýmýz.Hep yalnýzdýk.Yalnýz ölürken teselli buluyoruz.Nice yapraklar yetiþtirecek aðaca fayda olacak çürümüþ bedenimiz.Toprakla yanak yanaðayýz.
   Yalnýzýz! Ayaklar altýnda ezilmekten daha huzurlu bir þey bulduk.Toprak sýcacýk,toprak þefkat dolu.Yalnýzýz! Kimimiz baþka bahçelerin,tarlalarýn,yol kenarlarýnýn koynunda huzurla çürümekte.Yalnýzýz! Ama bu sefer huzurla ölüyoruz...