Dokuz aya varmadan bir hüzün doðacak. Kimse bilmiyor. Bebeðe deðil, karna deðil;döle hiç deðil, kromozom üleþmemiþ bir uzaklýða aþerdi(ler) senelerce. Birinin karný acýya, diðerinin uzaklýða durup durdu; yürüyerek.. “Karýnlarý burunlarýnda” tanýmlamasýný seneler önce aþtý onlar. Karýnlarý hep acýya yakýn kaldý belirsiz argümanlarda. Sevemediler matematiði. Ama çalýþsa yapacaklardý. Kim bilir iþte, nedensizce canlarý istemedi çalýþmayý. Çalýþmadýlar, geçersiz nedenleri vardý, geçersiz oldukça sýnýflardan geçirmeyen nedenler..
Her sýnav sabahý “çalýþtýn mý” sorusuna “biraz” deyip, sýnav çýkýþlarýnda “nasýldý” dayatýlmasýna “ehh iþte” diyenlerden oldular. Bir þeyler doðacaktý dokuz aya varmadan. Ama öyle sesli mutluluklarý akþam sofralarýna getiremeyen bir þey. Oturup çok Avrupalý bir ansiklopedi telaþýna düþüremeyen; isim, burç, meslek öngörüleri yapýlamaz bir þey. Neydi ki o þey?..
Kimse bilmiyor. Çok aþikar da bilinemiyor, görülse anlatýlamýyor, dermansýz býrakýlan kanamalar akýtýyor ki; kadýnýn benzinde atmýþ bir benizsiz suret duruyor, adam bu suretsizliðe neden bulamadan içiyor. Sarhoþluðunu gidermek için içiyor, sarhoþ olmak için deðil…
     Dokuz aya varmaz doðar. Pat diye anne yapan bir hayatýn tam kýyýsýnda güm diye gelmiþ babalýklarýn beceriksizliði olur hep. Tam karþýdan geçenleri görmez olacak kadar insanlýktan dahi soyutlanýrsýn bazen. “Görür de görmezden gelir” tanýmý buralardan gelir Bu denli ahmak yol baþlarýndan..
     Onsuz yaþayamam denir de yaþanýr evelallah. Her giden için kefenlenir de çok þey, yaþarsýn yine. Kaç ölümlerden geçer ömrümüz. O denli kere kelimesini tüketir ki yokluk.. Yaþanýr yine. Onsuz yaþanýr. En çok onsuz yaþanabilir.
     Ve bu dokuz aylýk gebelik hali..
Öyle kapýnýn önündeki yeni kokulu çantaya kadýn baðý doldurularak önlem alýnacak þey deðil. Pembe bakkal emziði deðil, mavi zýbýn, sarý pazen battaniye, ponponlu hýrka, alkolsüz PH deðeri evvelden hesaplý ýslak mendil deðil!.. Hiç deðil…
     Karnýný tutup “beni duyuyor musun küçüðüm” dedirtmez!
Klasik müzik dinletip “ben farklý anne olmalýyým” fikrine prim yok!
Düþürmek için kaldýrabileceðin bir aðýrlýk tanýmlamasý kainat sýnýrlarýnda
Sýnýr ötesinde de hatta yok!
Dokuz ay olmuþ!
Dokuz ay..
Mart, nisan, temmuz, ekim hatta kasým
Aklýnýn kazýnma aðacýnda ilk “çýktýklarýný” asla unutmadan kazýmýþ kýzlar, indiklerini nerelere kazýrlar?... Aklýna takýyor insan, gerekli gereksiz, þuurlu þuursuz meraka gark olabiliyor bu denli salaklýklara zaman zaman..
Oturup hesaba vuracak kadar, kasýmlardan temmuzlar yamalayacak, insanlarla kavgacý olabilecek kadar…
Bir yazýda “kadar” kelimesini çok kullanmaktan esefli, umarsýz, arsýzlýklarým ve edebi yoksuzluklarým var, yokluk olacak kadar..
Savunamam artýk
En çok ben savundum
En geç ben tiksiniyorum
Neye yarar dersen
Hiçbir halta diyecek kadar yürekli olmalýyým annemin öðrettikleri ve emekleri hatýrýna
Düþünki bir yol, hepsi motorlu taþýmacýlýktaki tasarruf yanlýlarý, ben koþmaz adým vardým, lanet olsun ki onlardan, konuþup, “görürsün bak” dediklerinden bir adým ötesine uzanamadým
Artýk savunmayacaðým
Hepsi haklý…
En uzun ben direndim
Ama en kocaman ben tiksinmiþim
Kusamayacak kadar
Susamayacak
Konuþamayacak
Baðýramayacak kadar büyükçe
Ben tiksinmiþim meðer..

Dokuz aya varmaz! Ýlk aylarý epey kusmuklu, sancýlý geçer de sonrasýnda burun ve karýn mesafende gelip gidecektir ya hani zaman. Kader kadar, kadarlarýnda barýnmaya hiç de hevesli görünmeyen keder kadar…
Bir kadýn baðý telaþýný yeni kokulu bir bebek çantasýna koymakla baþlýyor aslýnda o bütün muamma. Her bebek, günüyle baðýl bir yolda kanlý ömürlerden geçecek, gelirken kana buladýðý yollar, dönerken bir bað ile çözülemeyecek!
Dokuz ay olmuþ
Kromozom sayým da tespitsiz bir muamma!..
Korkma bebek, sancým baðýr çaðýr ölçüde sessiz
Korkma
Doðuma çok var daha..


Sarahatun Demir