Her yere yetiþilir / Hiç bir yere geç kalýnmaz ama / Ahmet Abi beni baðýþla
Diyor þairin biri, mendilindeki kan seslerine eþlik ederken. Bir diðeri Bu dünya beni çirkineþtirmeden yok olma yollarýný öðrenmeliyim.
Ve Yine aynýsý Tek tutkun o kenti býrakýp gelmek olmalý / ve gelirken havaya uçurmak bindiðin otobüsü...
Ve diðerleri... Diðerleri...
Tükenmiþlik utanýlacak birþey diye öðretildi, öðretilmiþ çaresizliklerimiz içinde boðulup gitmeyi yaþam sanýyoruz. Oysa öyle deðil iþte, tercih etmediðin bir þey senin deðildir, sana verilen þey ve senden alýnacak þey sana ait deðil. Peki ya geri vermek için alýnmasýný beklemezsek ? Biraz olsun kendimize ait kýlabilir miyiz bahþedileni ?
Yine bize öðretildiði gibi bu külliyen yasaktýr ve büyük günah.
Oysa acý, oysa tükenmiþlik, oysa son bir hamleyele kendine ait bir cümle yapmak tüm acýlarýný ve noktayý koyacaðýn yeri senin seçmen. Üç noktalarla soluklanmalara aldanmadan, parantez içlerindeki gereksiz açýklamalarý es geçerek, kendine ait kýlmak cümleyi, noktayý istediðin yerine koymak. Hatta üstüne ünlem eklemek. Duyulmasýný beklemediðin cümlenin sonuna sesinin asla kendine ait olmadýðýný hatýrlatacak bir ünlem belki. Belki belkilerle yaþam yaþam deðildir, belki yaþam sandýklarýmýz ve istediklerimiz deðil, istemediklerimizi sanmamýzdýr. Kelime oyunlarýnýn anlamsýzlýðýna inat, tam da ortasýnda koymalý o küçük noktayý. Kibarca bir dokunuþla, etrafa mürekkep sýçratmadan.