Sevgi tohumlarýnýn nadasa býrakýlmýþ olan tarlaya ekilmiþ olduðundan habersiz, yazma çabalarý içinde sürükleniyordu. Gerçekte hiç olmadýðý kadar yalnýzdý ve bu yalnýzlýðýn kýsa zaman içerisinde kendisine ne gibi zararlar verebileceðini düþündükçe; uykularý kaçýyor, gördüðü her limana demir atma istediðinden kendisini alamýyordu.

“Böyle olacaðýný bilmiyordum. Kime yaslansam, sanki bir ömür akýyordu gözlerinden.” Dedi.

Arkadaþý, “suç senin deðil. Sen dünyayý hep böyle düþledin. Ama dünya senin düþlediðinin ötesinde karþýna beklenmedik gerçekleri çýkarttý. Sen, hiçbir zaman, bir yerlerde sesinin duyulabileceði, seslerini duyabileceðin, tanýdýk melodiler çalan birileri olmalýdýr, düþüncesini yenemedin.” diye cevap verdi.

“Böyle olsun istememiþtim. Düþünsene; hayatýn bizi sürüklediði bir nehirde,gövdesinden kopmuþ bir dal parçasýyýz. Nereye, ne kadar sürükleneceðimize nehir karar veriyor. Aniden senfoni baþlýyor ve rüzgâr varýþ sürecini belirliyor. Bu yolculukta biz, birer oyuncuyuz ve rolümüzü layýkýyla yapma gayretine düþüyoruz. Söyler misin: burada yanlýþ olan nedir, nerede hata yaptým? “

Arkadaþý bir süre düþündü:

“Belki de bunun adýna hata demek yanlýþ olur. Sen karmaþýk düþüncelerin yolculuðunda derinliklere daldýn, durdun. Bu yolda: içine girdiðin zorluklarý, içinde kaybolduðun anlarý yazýya dökerek; yazmanýn gücüne sýðýndýn. Belki de sorun: yitirdiðine inandýðýn bir kimlik arayýþýnýn içinde kaybolmandý.” Dedi.

Bir an ikisi de odaya dolan sessizliði içine çekti. Sonra rüzgârýn pencereden içeri giren sesinin eþliðinde karþýlýklý kýsa bakýþmalarla birbirlerini süzdüler.

Birden; “Bu gece beynimde sesler karmakarýþýk, anlamsýzlýk dans ediyor bir kaosun içinde ” dedi.

Bir yandan anlamsýz sözler söylüyor, bir yandan da kafasýný toparlamaya çalýþýyordu.


Arkadaþý, içine düþtüðü bu durumun onu daha fazla yýpratmamasý için, “kendini bu kadar sýkma, rahat ol. Önünde uzun bir hayat var: yeni yüzler, yeni yerler göreceksin. Bir zaman gelecek: bugünlerini düþündükçe belki de gülüp geçeceksin.

Hepimiz, hayatýn içinde zaman zaman hata yapýyoruz. Belki de doðrularý bu hatalar sayesinde görüyoruz. Bütün bunlara raðmen önemli olan kendimizi kaybetmemeyi öðrenmemizdir. Yaþama karþý iyi bir duruþ sergileyebilmemizdir.” Dedi.

Sustular, yine derin düþüncelerin içine kapanýp, öylece kaldýlar.


“Sesler çizildi gecenin içine,
suskunluk nöbetini tuttu zamanýn…”