Cümleleri yine sana yordum..
Kabul eyle..”

Aðlama sakýn / Yýkýlýrým…

Sakýn bir damla gözyaþý dökme kirpiklerinden. Yýkýlýr ölüme kurduðum barikatlar. Baðlanýr dilim. Sakýn akmasýn yüreðin ayak uçlarýna. Sarýlýr dudaklarým senden önce saklambaç oynadýðým gecelere. Susuzluðuma bakýp da sakýn nehirleri giyinme üzerine...Tel tel kýzarmasýn gözbebeklerin. Sancýlanýr yine umutla sardýðýn yamalarým..Kapanýr kepenkler. Nice aynalar kýrýlýr yüreðimin sahnelerinde..Aðlama diyorum sana. Bulutlara özenip saðanak halinde yaðma üzerime..Býçaðýn en keskin yüzü ol da saplan böðrüme. Ama kýzarmasýn gönül bahçem. Ellerimizle ektiðimiz ve gülüþlerimizle yeþerttiðimiz “ umut “ sahifesi ýslanmasýn..Yetim kalan serçeler üþümesin ýslak kirpiklerinde. Gülümsemene alýþmýþ gökyüzü yine kara bulutlara rehin düþmesin..Aðlama..Düþerim..Yalpalarým aðlayýþlarýn sessiz çýðlýklarýnda. Biliyorum hayata rehin bir mültecisin kendi yüreðinde. Yangýnlara verdin tüm defterleri. Elinde sadece birkaç umut yapraðý ve de yorgunluktan muzdarip ben..Aldýrma sen…Her þeye inat bana dik durmayý sen öðretmiþtin. Þimdi sýra sende..Bu zamana kadar akýttýðýn her gözyaþýna bir gülü feda ettim. Sakýn aðlama ne olur. Sen aðladýkça yüreðimden bir parçayý koparýyorum..Kopardýkça kaybediyorum. Kaybettikçe ölüyorum. Sorma neden diye.Sen sicim sicim yaðdýkça üzerime..Ben yavaþ yavaþ ölüyorum…

Korkma sakýn / Yanýnda ben varým..

Ben seni bir kelebeðin en narin dalýnda büyüttüm. Dünya’ya gözlerini yeni açmýþ bir bebeðin narinliðinde sakladým seni..Biliyorum dönsen karanlýðýn ayak dibi, yürüsen bir adým sonrasý uçurum. Kal öylece..Çýkar kendini kuyulardan. Yetmedi mi kendinle savaþýn ? Yetmedi mi kendine zalimce saldýrýþýn ? Korkularýnla savaþmaktansa ölmek çare ise vur kendini. Ama önce beni çiðnemelisin..Yýlgýn olabilirsin hayatýn isimsiz ihtilallerinde..Her buluttan bir hüzün çalmýþ olabilirsin..Bu kadar çaresiz, bu kadar dirayetsiz olamazsýn. Eðer benim sevdiðim isen bu kadar pes edemezsin. Býrak üzerine yürüsün hayat. Býrak üstüne çullansýn acýlar..Sýðýn bir nefeslik Cennetime. Sokul bir umut türküsüne..Korkun ölüm ise; dudaklarýmda saklý son nefesin. Korkma kendinden. Korkma bizden..Biliyorum uçsuz bucaksýz düþüncelerdesin. Diptesin. En derinde..Yetmedi mi kendini ipsiz uçurumlara saldýðýn ? Yetmedi mi korkularýna inat kendini “ kendi “ yüreðine astýðýn ? Kendime yarým cümlelik adam dediðimde bana delice kýzan “ sen “þimdi korkulara yenik düþen yüreðine çift sözün yok mu ? Býrak korkular çerçevelesin etrafýný. Eðme baþýný diyorum eðme. Bitâp düþsen de gece yarýsý korkularýndan gözlerimde yeþeren hayatla umutlan sen..Sokul çatýsý olmayan evimizin sýcaklýðýna..Yoksa sen korktukça tükenirim. Tüketirim bendeki beni..Bir serçeye özenirim yüzüm..Bir namlunun sýcaklýðýna kanar çocukluðum. Kaybolurum..Yok olurum…Tutuklu kalýrým kalemin sýzlayan dibinde. Akmaz sözlerim dilimin ucundan..Düþerim. Düþtüðüm yer senin korkularýn olmasýn sakýn..Gözlerini kapama sakýn..Korkularýnda bir martý can verir..Bir de ben..Sabýrsýzýmdýr bilirim. Ya ben senden önce korkularýna yenik düþersem..Ya ben ölümü mavzere hediye eylersem ..Sýðýnacak bir yer olarak karanlýðý belleme. Diren ve savaþ. Kendin için savaþacak takat bulamýyorsan bari “ umut “ için savaþ..Hadi bu gece uykusuzluðu sil at gözlerinden..Korkularýna inat sen sevmeye devam et…Yoksa..Yoksa…Gözlerimdeki gökkuþaklarýný bir bir sererim sabýrsýz topraða…

Susma sakýn / Her cümlende ben nefes alýrým…

Göremezsen de gözlerimdeki kanatsýz kelebekleri, sen cümleler kur bana dair. Yorgunluðuma, uykulardan arýndýrýlmamýþ sevdama aldýrmadan sen anlat beni. Býrak beni anlatmaya çalýþýrken katili ol alfabesin. Titresin dudaklarýn adýmý anýnca. Ama sakýn susma. Susarsan kefen olur nefesin. Bilmediðim okyanuslar çatlamýþ dudaklarýma el sürer. Sen sustukça kirlenirim çelimsiz duraklarda. Ve bilirsin suskunluðun kirini ancak ölüm paklar..Biliyorum mevsimlerden sonbahardasýn..Dallarýn solmakta yine. Yine acýlar yüreðinde baþrolde. Gel etme. Diline kepenkler vurulsa da sen giyme susuzluðu..Bizim / benim sana ihtiyacým/ýz var..Susarsan tek bir kum tanesi akmaz zaman zulasýndan. Dibe vurur köklerim..Bilirsin ben yüzme bilmem..Boðulurum sessizliðin kör derinliðinde..Eririm. Çözülürüm yavaþ yavaþ. Esirgeme beni dudaklarýndan..Olur olmadýk an ismimi. Her bir cümlene katmasan da her gülüþünde sayýkla bendeki “ seni “. Susma, karanfiller örtmesin üzerimi..Kýyýsýz kalmasýn bendeki öznelerin. Susma, içimdeki dilenci kanamasýn. Rehin düþmesin mürekkebim bozkýr topraðýna. Susma ne olur. Kopmasýn sende saklý kýyametim..Biliyorum attýðýn her adým sonrasý yangýn yeri..Köþe baþlarý tutulmuþ..Eller tetikte. Her kelimende bir ölüm saklý..Ama sen konuþ beni. Bedeli ne olursa olsun sen sadeliðimi kelimelerinle zenginleþtir. Yeni anlamlar yükle sevdamýn yalýnlýðýna. Dudaklarýndaki en deðerli hazine olan nefesine kat. Öznesizliðim yeniden kanamasýn..Sakýn susma…

Etrafta bir yalnýzlýk kokusu…
Kuyularda Yusuf susturulmuþ..
Köþe baþlarý ise tutulmuþ..
Korkular revaçta.
Baþrollerde ise ölüm..
Ve mevsim sonbahar..
Ve gözlerden akan,
Bir “ umut “ yalnýzlýðý…
Hem de sicim sicim…

Doðrul eðildiðin yerden..
Kopar at serçe ýslaklýðý kirpiklerinden..
Adýnýn sadeliðinde yaþa sadece.
Sana reva görülen acýya inat,
Sen þükret Eyyubvari..
Bu kadar kolay olmamalý pes etmek ?
Bu kadar zor olmamalý direnmek ?
Alnýnýn ortasýna dayansa namluyu hayat,
Bu kadar suskun olmamalý ölmek ?


Pes ediyorsan,
Namlu hazýr..

Yenilgiyi kabul ediyorsan,
Mezar hazýr..

Hayatý deðil de,
Uykusuzluðu istiyorsan
Ölüm hazýr…

Ama tek bir þartla..
Önce beni öldür..


“ Kazandýðým her þeyi senden bildim ben..
Varsýn ölüm sen diye gelsin kapýma…”