BÝR HÝZMET ÞEHÝDÝ: AHMET HAMDÝ ALTUNTAÞ

M.NÝHAT MALKOÇ

     Trabzon’un, adý pek duyulmamýþ ilçesi olan Köprübaþý, vatanýný ve milletini sevenler yataðýdýr. Burasý Türkiye’ye mal olmuþ, adýný þerefli insanlar listesinin baþýna yazdýrmýþ merhum Adnan Kahveci’nin, Recep Yazýcýoðlu’nun topraðýdýr. Futbolun efendisi olarak gördüðüm kýymetli Fatih Tekke’nin baba ocaðýdýr. Buradan çýkan kiþilerin hepsi memleketine hizmet etmeyi þahsi meselelerinin önünde görmüþtür. Çok zor þartlar altýnda yaþama mücadelesi veren bu yörenin fedakâr insanlarý, gittikleri her yerde ekmeklerini taþtan çýkarmayý becerip helalinden kazanmayý gaye edinmiþlerdir. Bu insanlardan birisi de Köprübaþý’nýn onurlu duruþunu karakterinde gösteren ve dürüstlüðü her þeyin önünde gören hizmet þehidi Ahmet Hamdi Altuntaþ’týr. Genç yaþta hain bir saldýrý sonucu aramýzdan ayrýlan Altuntaþ, biz Köprübaþýlýlarý yürekten yaralayarak ilçemizde büyük bir boþluk býrakmýþtýr.

     Ahmet Hamdi Altuntaþ, Köprübaþý gibi ekmeðin aslanýn aðzýnda olduðu bir ilçede doðmuþ, ilkokulu Fidanlý köyünde, orta ve lise öðrenimini ise Köprübaþý Lisesi’nde tamamlamýþ deðerli bir aðabeyimizdi. Ayný dönemlerde okuduk Köprübaþý Lisesi’nde… Fakat o bizden daha ileri sýnýflardaydý. Ben onun kardeþi Yýlmaz’la ayný sýnýfta okuyordum. Þimdi Yýlmaz, Ýstanbul’da dershanecilik yapýyor. Coðrafya alanýnda eðitim veriyor.

     Merhum Ahmet Hamdi, Fidanlý köyünün Tekke Camii’nde uzun yýllar imamlýk yapan Vahit Hoca’nýn oðluydu. Vahit Hoca, Köprübaþý Kur’an Kursu’nda benim de hocam olmuþtur. Ahmet Hamdi, babasýndan iyi bir dini terbiye almýþtý. Bunu davranýþlarýnda görmek mümkündü. Liseden sonra ekmeðini çýkarmak için Köprübaþý Belediyesi’nde zabýta olarak göreve baþlamýþtý. Burada 1991 ile 1994 seneleri arasýnda görev yapmýþtý. Köprübaþý’nda görev yaptýðý süre içerisinde insanlarla çok iyi geçinmiþ, fakat görevinin gereklerini de hiçbir zaman unutmamýþtý. O, insanlara hep tatlý dille, ikna metoduyla yaklaþýrdý. Þiddet, kavga ve gürültünün olduðu bir ortamda o adeta bir panzehir olup þiddet zehrini yok ederdi.

     1966 senesinde Fidanlý köyünde doðan Ahmet Hamdi Altuntaþ, çok dürüst ve baþarýlý bir zabýtaydý. Ýþini severek yapýyordu. Köprübaþý onun için bir duraktý. Trabzon’a gitmeyi aklýna koymuþtu bir kere. Büyük þehirde büyük iþler yapacaktý. Ýþi zordu, riskliydi. O bunun farkýndaydý. Cesurdu, gözü pekti, korku onun mahallesine uðramazdý. Devletin çýkarlarýný her þeyin üstünde görürdü. Ýnançlarýný içine hapsetmeyi sevmezdi. Ýnançlarýný eylemlerine yansýtýrdý. Zabýtalýk mesleðinin en büyük sermayesi dürüstlük olmalýydý. O, ucunda ziyan olsa da doðru bildiðini yapmaktan hiç çekinmezdi. Cesaretli bir duruþu ve kiþiliði vardý. Zaten bu dünyadan göçüsüne zemin hazýrlayan da belki bu özelliði oldu. Hizmetin gereði neyse onu hakkýyla ve layýkýyla yapar, yanlýþlýklara ve yanlýþ insanlara göz yummazdý.

     Merhum Ahmet Hamdi, mesleðinde ilerlemeyi, yeni bilgilerle kendini daha da geliþtirmeyi kafasýna koymuþtu. Onun içindir ki Ýstanbul’da zabýta komiserliði kursuna katýldý. Kýsa zamanda Trabzon Belediyesi’nde tanýndý ve sevildi. Fakat o tanýnmak ve sevilmek için böyle davranmýyordu. Dürüstlük, adalet ve cesaret onun karakterinin ayrýlmaz hususiyetleriydi. Trabzon’da zabýta komiseri olarak pek çok mahalde görev yaptý. Onun adamý yoktu. Ýþini dürüstlük ilkesinden ayrýlmadan yapanlar onun has adamýydý.

     Ýþini çok seviyordu Zabýta Komiseri Ahmet Hamdi… Bir gün görev baþýnda þehit olacaðý aklýnýn ucundan bile geçmiyordu. Niye öldürülsün ki… Zira kimseyle kiþisel bir hesabý yoktu. O devletin koyduðu kanunlarý harfi harfine uygulayan bir memurdu. Aldýðý paranýn karþýlýðýný alnýndan akýttýðý teriyle veriyordu. Fakat ter akýtmadan, hak, hukuk gözetmeden kýsa zamanda çok para kazanmak isteyen insanlarýn varlýðýný hesaba katmamýþtý. Belki bu yüzden fincancý katýrlarýný ürkütmüþtü. Herkes Ahmet Hamdi Bey kadar dürüst ve iþine baðlý deðildi. Onun ilkeli duruþu, dürüstlükten nasibini alamamýþ bir kýsým insan müsveddelerini ürkütmüþtü. Lafla ikna olmayan kaba yaratýlýþlý kiþiler, hile ve desiselerine çomak sokanlarý susturmayý, silaha sarýlarak iþlerini halletmeyi bir çözüm yolu olarak bellemiþlerdi. Ama birileri canlarýný siper ederek bu oyunu bozmalýydý. Ahmet Hamdi bu oyunu bitirmek için kendini feda etmiþti. Onuruyla ölmeyi onursuz yaþamaya tercih etmiþti.

     Trabzon esnafý kýsa zamanda merhum Ahmet Hamdi’yi sevmiþti. Çünkü o, esnafla iyi iliþkiler kuran bir kiþiydi. Az ve öz konuþan, insanlarý incitmekten sakýnan bir tabiatý vardý. Bilinenin aksine zabýtalar esnaf dostuydu. Ýþini hakkýyla yapanlar, ahilik anlayýþýyla müþterilerine yaklaþanlar ilk övgüyü Ahmet Hamdi Bey’den alýrlardý. Zira doðrular ödüllendirilmeliydi, vatandaþý aldatanlar cezalandýrýlmalýydý. Namuslular her türlü hayatî riskleri göze alarak namussuzlar kadar cesur olmalýydý ki bu memleket düze çýkabilsin.

     Þiddeti çözüm olarak görenler, 1998 senesinde Trabzon’un Çömlekçi mevkiinde zabýta komiseri ‘adam gibi adam’ olan Köprübaþýlý Ahmet Hamdi Altuntaþ’ý susturarak kirli kan denizlerine bir damla daha akýttýlar. O henüz 32 yaþýnda, ömrünün baharýnda arkasýnda onlarca gözü yaþlý insan býrakarak ebediyete ‘þehit’ sýfatýyla göçtü. Allah rahmet eylesin.

     Trabzon Belediyesi, hayatýný hiçe sayarak görevini her þeyin önünde gören bu büyük vazife adamýný unutmadý, unutturmadý. Onun adýný Meydan’daki Zabýta karakoluna verdiler. Meydan civarýnda dolaþýrken gözlerim hep o levhaya takýlýr, merhumun kýsa, fakat onurlu hayatý, bildiðim kadarýyla gözümün önünden geçer, vefanýn ölmediðini düþünür, buruk bir haz duyarým. Demek ki vefa da, dürüstlük de ölmedi, bundan sonra da ölmeyecek…