Ýliþkilerin yarattýðý yalanýn içinde yaþamaktayýz.Bütün kucaklaþmalarýmýzda akrep kýskaçlarý.
Birbirimize sarýlmamaktayýz,sadece kaybetme korkusunu yaþamamak için kucaklarýmýzý insanlarla,putlarla,nesnelerle doldurmaktayýz.Karakollar kurup yeni mahkumlar bulmak için gülümsemekteyiz.
Elbette bir þeyler yapmaktayýz.Bir iþte çalýþmak gibi,yeniden aþýk olmak gibi...Ama bunlarda bile kaçýþ söz konusu.Çünkü bütün iliþkilerimizde kendi seçimimizi bulamamaktayýz.Yarým yamalak bir yürekle yaþamaktayýz.
Asýl olan bir ýþýk bulamamaktayýz.Her þeyi açýk seçik yaþamak yerine iliþkilerimizi tencereyi þöyle bir örten kapalýlýkla yaþamaktayýz.
Yok olmaktan korkan var olamaz þüphesiz.Oysa bizler yok olma korkusuyla saða sola saldýrmakta büyük bir açgözlülükle her þeyi yeyip bitirmekteyiz.Sevgimizi,saygýmýzý,ruhumuzu mahvetmekteyiz.
Çýplaðýn üzerine atýlan bir þal gibi krallýklar yaþamaktayýz. Evlerimizle,arabalarýmýzla,dostlarýmýzla övünüp durmaktayýz.Kendimizi ise yok saymaktayýz, gitgide yok olmaktayýz.Hayatýmýzý çöplüðe çevirmekteyiz.Her önümüze gelenle günlerimizi ve zamanýmýzý doldurmaktayýz. Gittikçe kokuþan bir hayat yaþadýktan sonra iliþkilerimizden geriye sadece çürümüþlük býrakmaktayýz.Bütün arkadaþlýklarýmýzý ya bir ceset torbasýyla ya da çöp poþetiyle hafýzamýzýn bir köþesine atmaktayýz.Duygularýmýzý,düþüncelerimizi iliþkilerimizle örtüþtürememekteyiz.Yüreðimizi heyecenlara kapatmaktayýz.Donuk gülüþlerle iliþkiler yaþamakta,buzlarý çözecek ýþýðý avuçlarýmýzda saklamaktayýz.
Düþmana, hak etmeyene tabi ki deðil; dostlara bile el açmamaktayýz.Kollar kýrk yerinden kýrýlmakta,acý çekerek kucaklaþmaktayýz.
Sevgiyle yaþayamamaktayýz ve dünyaya o pencereden bakamamaktayýz.Ýþte yanýlgý budur.Ýþte hata budur.Güçlü insan sevecendir.Haset gibi, kýskançlýk gibi, nefret gibi ilkel duygulardan kurtulamamaktayýz.Dünyaya sevecen ellerini uzatamamaktayýz.Þiirleri, romanlarý, senaryolarý yeniden yazamamaktayýz.Mezar taþlarýndaki yazýlar bile silik kalmakta mutlu ve sevgi dolu bir ölümü yaþayamamaktayýz.