Sabaha karþý uyandým o gün.Usul usul kalktým yataktan.Hiçte kalkýp uyanmakta istemiyorum ya hani…Pencerenin önünde garip bir ses.Hafifçe perdeyi aralýyorum,meðer asmaya düþen yaðmur zerrecikleriymiþ.Dýþarýsý,pek karanlýk deðil; aydýnlýk da.Kafamda eziyet çeken hatýralar gibi,boðuk silik ve yaslý;bir o kadar da umutlu.Bulutlar ahlayýp oflayarak bir baþtan bir baþa geçiyorlar.Sanki ruhlarý acýyormuþ da yazgýsýndan kaçmak istermiþ gibi.Uzaklara atýyorlar kendilerini.Kýsa mý yoksa uzun bir süremi pencerenin önünde durdum,gözüme deðiþmiþ görülen dünyaya baktým bilmiyorum.Derken, az ileriden simitçinin sokaðý kaplayan sesini iþittim.Tanýdýktý ses o beni tanýmasa da ,her sabah ,sekizi biraz geçe; geçerdi Oðuzlar Sokaktan.Demek ki zaman gitme vaktini iþaret ediyor.Sokak ilk zamankinden bir baþka bakkal gazetelerini yerleþtiriyor,okul servisleri geçiyor,çöpçü yapraklarý süpürüyor,berber camýný siliyor ve zaman geçiyor.

Rakýp Tüzün Caddesi güne erken uyanmýþ,durakta okul çocuklarý,iþe yetiþme telaþýndaki insanlar…Parkýn köþesinden 204 numara gözüküyor,týklým týklým dolu..Binenler oluyor,ben de onlara katýlýyorum.Sýhhiye’ye kadar çileli bir yolculuk ve biletçinin saðlý-sollu geçelim diyen gýcýk sesi…Sýhhiye’nin de Rakýp Tüzün’den farký yok,o da güne erken baþlamýþ…Ulusa Kýzýlay’a akan yüzlerce insan.Merdivenlerden geçip karþýya geçiyorum.Burasý daha da bir kalabalýk,otobüs bekleyen yolcular,saða sola akan insanlar…Okula kadar yürümek neredeyse imkansýz.

Ihlamur aðaçlarý sabahý sarýya boyamýþ Dil ve Tarih-Coðrafya Fakültesinde.Burasý,dýþarýdan yalnýz biraz burjuva biraz da aristokrat.Bahçedeki körpe otlar esen rüzgara buyur etmiþ kendini,dansýný veriyor..Suskunluða gömülmüþ orta bahçe…Hala uyuyan kavaðýn cansýz bir hali var.Avludaki çöp tenekesi,yaþlý viþne aðacý ve genç elma; her zamankinden bir baþka duruyor bugün.Kýzýl merdivenler ýslak.Sabah rüzgarýndan Yeniþehir istasyonuna nazýr kantinde nasibini almýþ.Maðrur ceviz ýhlamur aðaçlarýndan geri durur mu? O da sarýya boyamýþ bu tenha vakti…

Her yýl bu ay bu ay geldi mi, içimde tarifsiz bir hüzün ve neye duyulduðunu bilmeyen bir özlem bekler pusuda .Sanki geçmiþ zaman hatýralarýna benzeyen bir an çýkýp gelecek ve yeniden diriliþ mucizesini önüme serecek,sanki öyle olacak ki sonunda bir yol þöyle bir vakitsiz süre.O ve hayalin zamaný .

Þu yol denilen kaderin benimle bir oyunu belki de, umutsuzluðun doðurduðu yüreklilik.Sanki aðlayan çocuk,sanki gülen bir göz…Þu bir vakitsiz süre bir saat vuruþu ile bir sonraki saat vuruþu arasýndaki süreden de kýsa aslýnda.Rüzgar renkler ,ufuk bir baþka kantin tarafýndan bakýnca…Sisli görünüyor Ankara…Ne de kirli þehir.Yakýþýyor ismine “An-“Kara” yani yaþadýklarýn kader der gibi…

Aðýr bir bulut yýðýnýnýn kenarýndan açýk sarý bir ýþýk demeti haber veriyor zamaný ,öðle olmak üzere.Sisli binalar öðle güneþinin aydýnlýðý ile yýkanýyor.Mutluluk renklerine bürünüyor gölgeler.Rüzgar ise hoyrat esiyor,içe iþleyen bekleyiþlere bekleyiþ katarcasýna.Zaman rüzgar,aðaçlar,Ankara hepsi uyum halinde duygu ve özlemlerde hep bir aðýzdan anýn tükenen sesini,þu yol denen yazgý oyununun sona geldiðini haber veriyor.Neyi özlediðimi söylüyor.Aðlayýp gülüyorum bilmeyip biliyorum,kaybedip buluyorum.Gözlerim hayal kýrýklýðýnda yok oluþu adýmlýyor.Vakti zamanýn hesabýna veriyorum.Kýrgýn ikindiyi bekliyorum.Bir marþandiz bozuyor ,susan gözlümün kýrýk sesini,selam veriyorum,ýslýðýný duyuyorum.Haykýrýþým oluyor serseri gözleriyle gönlümü çalanlara selamým.Geliþine tutsaklýðým koyuvermiyor kopup gitmeyi.Sahipsiz topraklarýn baðrýndaki bu taþ þato seni beklerken…Ezanlar þahitlik ediyor zamana,akþamýn siyah örtüsü iniyor.Daðýnýk telaþ kalabalýklarý yaþamýn tasasýna koþuyor,yazgý sonlanýyor,kantinci kapatýyoruz diyor.Gözlerim geliþinde kalýyor.Bir baþka güne diyorum.Geleceðini biliyorum…

Nebi Akgüngör