Henüz boþanmýþtým. Kadýnsanýz, hele bir de taze dulsanýz, potansiyel bir tehlikesinizdir hem cinslerinize göre. Acilen yalnýzlýkla islâh edilmeniz gerekir.

Ýþte böyle zor bir zamanda girdi hayatýma Müsibet. Müsibet, benim ona taktýðým bir isimdi. Bir parça densiz, bir o kadar da baþ belasýydý. Ayrýca arkadaþlarýn birbirine absürd isimler takmasý da, görülmemiþ bir þey deðildi. Kýsacasý açýklanabilir ve hak edilmiþ bir durumdu “Müsibet” kavramý. Kýz kurusu olmanýn tüm kompleksleriyle donanmýþ, aykýrý mý aykýrý bir tipti. Bir insan bu kadar mý negatif olur? Sen “ak” dersin, o “kara”. Sen “otur” dersin, o kalkar. ( Onunla nasýl geçinebildiðime, hâlâ þaþarým. Ama ne me lazým, iyi dosttu. ) Hele asýl ismi yok mu? Aykýrýlýðýnýn bir etiketiymiþ gibi yapýþmýþtý üstüne. Kiþiliðinin tepesinde, ironinin gerçek bir tanýmý gibi sallanmaktaydý. Ýnanabiliyor musunuz; bu kýzýn gerçek adý Müspet’ti. Bizim kýzýn hayatýnda, bu ismin nasýl bir yeri olabilir? Ayrýca neden Müspet? Kabul etmelisiniz ki, sýradan bir isim ve sýradan biri deðildi söz konusu olan. Bir meraktýr baþladý bende. Bir gün, kendimi tutamayýp, en az onun kadar densizce:

-     Kýz Müsibet, senin adýný neden Müspet koymuþlar? diye soruverdim.

Bu soruyu, uzun zamandýr beklermiþ gibi baktý yüzüme ve gülümseyerek:

-     Ne doktorlar, ne mühendisler istedi de vermedim cevabý. Deðerini bil. Ama önce, anlattýklarýma gülmeyeceðine söz ver, dedi.

Söz vermez miyim? Hem ne yeminler, ne billahlar ettim. Derin bir iç geçirip, baþladý anlatmaya:

-     Babam ve annem, birbirine aþýk olarak evlenmiþler. Ama gelgelelim, çocuklarý olmamýþ. Rahmetli babaannem de onlarla yaþýyormuþ. Her gün babacaðýzýmýn baþýnýn etini yer; “Boþa artýk þunu! Sana doðurgan bir kadýn alacaðým” der dururmuþ. Zavallý babacýðým, anasýna bir þey diyemez, ama annemden de vazgeçemezmiþ.

Bir gün babaannem, annemi köþeye çekmiþ; “Bak; on iki yýllýk gelinimsin. Doðuracak olsan, þimdiye kadar doðururdun. Oðlumla konuþtum. Seni boþamak istemiyor. Eh, boþamasýn bakalým! Ne yapýp edip, komþunun kýzý Ayþe’yi, üzerine kuma getirteceðim.” demiþ. Zavallý anneciðim, aðlamaktan helâk olmuþ. “Ne olur anne, bana bir yýl daha zaman ver. Vallahi doðuracaðým!” demiþ. Babaannem de rýza göstermiþ.

     Kadýncaðýz, kendini hamile kalmaya o kadar þartlandýrmýþ ki, o günden sonra adetleri gecikir olmuþ. Hatta mide bulantýlarý, baþ dönmeleri baþlamýþ. Her defasýnda umutla köy ebesine koþar, ama her defasýnda da “Müspet deðil kýzým” cevabýný alýrmýþ. Bir böyle, iki böyle… Bakmýþ sonu yok. Kaderine razý olup, ebeye gitmez olmuþ anneciðim. Bu arada karný büyüdükçe büyümüþ. Hatta bendeniz canlanýp, tekmelemeye baþlamýþým. Ama annem, ebe yine “Müspet deðil” diyecek korkusundan, inatla gitmemiþ.

     Bir gün babam, “Yahu Haným, bak bir yýllýk süre dolmak üzere. Karnýn da çok büyüdü. Var sende bir þey. Gel, hatýrýmý kýrma. Son bir kez, ebeye git” demiþ. Gitmiþ annem. Ama içinde umudun en ufak bir kýrýntýsý bile yokmuþ. Ebe “Müspet” deyince, delirmiþ kadýncaðýz. “Müspet yolda! Müspet yolda!” diye baðýra baðýra, saç baþ daðýnýk gelmiþ eve.

     Böylece, anne ve babamýn evliliðinde, çok önemli bir yeri olan bu kelimeyi, bendenize isim olarak vermiþler. Babaannem þiddetle kýzmýþ tabii, neden benim adým konulmadý diye. Ama babam – nasýl olduysa – annesine ilk ve son kez karþý çýkmýþ ve “Anne, hazýr yol açýlmýþken, biz birkaç çocuk daha yapmak istiyoruz. Bu yüzden, adýný koyamayýz.” demiþ.

-     Anlayamadým. Babaannenin adý neydi ki?

-     Yeter!

Al bir ironi daha! Bu kýz, tam bir tezatlýklar yumaðý. Hayýr; bu kadarýna dayanamam! Sözümü, yeminlerimi unutup, aldý mý beni bir gülme. Baktým Müsibet Müspet’in suratý asýldý. Hatamý düzeltmek amacýyla;

-     Dalga geçtiðini düþünerek gülmüþtüm. Bu hikâyenin, gerçek olduðunu söylemeyeceksin, deðil mi? dedim.

-     Elbette gerçek! 2000’ li yýllarda bile kýsýrlýðýn suç sayýldýðý ve kadýnlarýn boþanmaya zorlandýðý bu ülke garip deðil de, kýrk yýl önce yaþanmýþ bu olay ve çokta haklý bir gerekçeyle verilmiþ bu isim mi garip?

Haklýydý! Hem ben, neden boþanmýþtým? ( Vallahi suç benim deðildi! Kýsýr olan kocamdý. Neden bana inanmýyorsunuz? )

Afife

Not : Öykü, daha önce “amatorce edebiyat” sitesinde yayýnlanmýþtýr.