Topraða düþen tohumdan önce fide haline geldi, öyle kolay deðildi senelere meydan okumak. Bol sevdalý yýllarda geniþ halkalarýyla tüm hücreleri ile aþka sevdalandý. O, en içteki özü acýlarla dolu koca bir çýnardý.

     Tüm mevsimleri yaþadý doyasýya… Kökleriyle topraða tutundu mecnunca, tüm sevdalar onu buldu ve hepsi de damarlarýnda hayat oldu. Ne aþklar yaþadý yüreðini yaralayan. Ne çýðlýklar, ne aldanýþlar, ne ihtiraslar…

     Yýllar böyle gelip geçti…

     Her mevsim kederlendi koca çýnar, sevmelerin tadý kalmamýþtý artýk. Avuttu kendini dallarýndaki kuþlarla. Nasýl olsa gün geçiyordu; ya geceler, ya sonbahar, nasýl geçerdi sevdasýz. Günler geçiyordu elbette koca çýnar göçüyordu içten içe. Yürek kanatan her sevdada bir halka daha yaþlanýyordu ve yýpranýyordu yapraklarý. Her aþk zannediþin sonunda, boynunu büktü ayrýlýklara heybetli koca çýnar.

     Bir gün uzak tozlu yollardan sevdalý bir rüzgar esti þiirce. Hayatý sevmiyordu rüzgar, ama ölmüyordu iþte içindeki yaþama sevinciyle. Bir çok yürek gezmiþti buraya gelinceye kadar, bildiði gibi deðildi sevdalar. Koca çýnar yaralý yüreðini rüzgara býraktý. Kýrýldý gökyüzü bir yerinden, bulutlar gitti. Kapý açýktý; koca çýnarýn en kuytusuna yerleþti hüzün rüzgarý. Korkularýný attý içinden, dert faslýnda acýlarýný çýkardý. Sürgüne gönderildi yalnýzlýk. Felaketlerin ortasýnda beklenmedik bir sevda gülüvermiþti koca çýnara.

     Rüzgarýn hüznüne aðladýkça, aþka sevdalandý koca çýnar. Ne kadar az yol almýþ sevda yolunda, rüzgarý tanýyýnca anladý. Ýkisi de gök kubbenin altýndaydý lakin çok geçti vakit, yürekte kanayan sevdalar vardý. Yeni bir þarkýya eþlik edebilirler miydi birlikte ? Aþk sandýklarýný unutup, sevdadan yana yamalý yürekleri ile baþlayabilirler miydi bu yola ?

     Tüm sorularý kilitledi zalim geçmiþin sandýðýna rüzgar… Çýplak ayaklarýyla masum bir merhaba ile geldi, aþký bulmuþ gibi sarýldý koca çýnara. Bir nefes aldý sadece; zaman geçse de acýmasýzca kokusunu sakladý derinlere. Hayata tutundu koca çýnarýn dallarýnda, yalnýzlýk tak etmiþken canýna… Gülerken aðladý; masalsý, alaturka bir sevdaydý.
     
     Koca çýnar düþlerindeki sevdaya kavuþmanýn sevincini yaþadý yapraklarýnda. Biraz da kederlendi, yaþayamayacaðý her güzellik kederlendirirdi onu… Bu güzelliði görmezden gelmek istedi bir an. Geceye sýzan sevdalý þarkýlar, düþ kýrýntýlarý ve rüzgarýn gül kokulu dansý izin vermedi buna.

     Rüzgara dokundukça, cansýz bir huzur oldu geçmiþ koca çýnarýn gözünde. Ýçindeki týlsýmlý sese kulak verdi “sev” diyordu. Yüreðindeki yorgun ve kapalý tohumlar heyecanla canlandý. Koca çýnarýn kollarý korunmasýz rüzgarýn tek sýðýnaðýydý. Bir mevsimin ardýndan diðeri gelmedi. Tabiatýn tekdüzeliði bozulmalý, hep sonbahar olmalýydý. Kavuþmanýn yaðmurlarýyla ýslanmalýydý rüzgarýn saçlarý koca çýnarýn koynunda. Ancak böyle huzur bulurdu yürekleri.

     Ýnce bilekleriyle, gece saçlarýyla rüzgar güneþe yalvardý doðmamasý için. Tek isteði gecenin yýldýzlý yorganlarýnýn altýnda koca çýnara sarýlýp derin uykulara dalmaktý. Mutsuzluðun dokunamayacaðý tek varlýktý sevdalarý. Yüreklerindeki çaresiz boþluklarýn adý bile kalmamýþtý. Ne kadar acýklý olsa da unutuþlar, bu ýstýrabý ruhlarýndan çýkarýp attýlar. Çaresizliklerin karþýsýnda dimdik durarak minik tohumlardan imkansýz bir gelecek çýkarttýlar.

     Tabiatýn düzenine inat, gecesinden sonra gündüzü gelmeyen sevdalardan deðil bu. Zamanýn karmaþasýný bir kenara býrakýp sadece sarýldýlar birbirlerine. Günahlarýn zehrini attýlar içlerinden. Sözcükleri kirletmeden, aþkýn yüceliðini ezdirmeden birbirlerine baðýþladýlar yüreklerini.

02/10/2007

Ayþegül TEZCAN