Yazmaya Dair,



Ýlk baþlarken kendim için, diyordum, yeniden yazmanýn, baþlamanýn mutluluðu yeterli, bu huzuru, bu ince köprüyü kurmak hayatýma bir anlam katacak, baþarmanýn yüceltilme duygusu bana yeterli diyordum… Her zaman kanaatkar bir insan olmama raðmen yazmakta bunu baþaramadým sanýrým… Baþladým, devam ettikçe duygular baþka yönlere kaydý sanki… Yazdýkça yenileniyor, her konuda, her cümlede yazacak bir yön keþfetmeye çalýþýyor buluyorsunuz kendinizi… Hele de bir konuya, düþünceye odaklandýysan bir hayalet gibi beyninde kurtlar dolana dolana sarýyor sayfalarýný, günlerini, düþüncelerini, beynini kemirir oluyor yazacaklarýn, ister istemez… Nasýl yazsam, ne yazsam, çok güzel olmalý, çok okunmalý, beðenilmeli, beðenildikçe büyümeliyim düþüncesi, yazdýkça büyümenin hýrsý ve arzusu kelimelerinin arasýnda hapsediyor yazýlarýný… Kendim için_leri aþan, özgürce yazmayý sýnýrlayan bir þey bu… Belki de ben yazmaya baþlayýnca dünya sallanacak, yazýlarýmla bir depremi yaþatacaðým duygusu ve bencilce düþünceleri kapladý mütevazi düþüncelerimi… Halbuki ne yer sallanýyor, ne de gökte bir kýpýrdanma var… Bu, insana has bir duygu da olsa, herkesin baþýna gelebilir, her insan ister bunu, deseniz de bu konumdan memnun olmadýðýmý söylemeliyim… Çünkü yazmak öyle bir þey ki, olaðan, sýradanlýðý yaþatan bir eylem olmalý, bir akýntýya atmalýsýn kendini, ama kurtarýlmayý beklememelisin. Yazdýkça kendini yenileyen ve akýntýdan kendi çýrpýnýþlarýnla bir dala tutanabileceðin bir sel bu… Her yaðmurda yýkanan, arýnan bir saflýk duygusu olmalý… Yoksa sahteciliði kelimelerin arasýndan kurtaramazsýn… Yazmak bencilliði sevmiyor çünkü, hapsi sevmiyor, dünyada en çok özgürlüðü seven olgu bu yazma eylemi… Kelimelerin hapsi müebbet bir susuþa, arada bir de görüþe çýksan da, güneþe uzaktan bakmaya itiyor gitgide. Ne yazarsan yaz, istediðini aktaramýyorsun elinde olmadan, doðallýðý kaybediyorsun çünkü… Saflýðýný kaybettikten sonra da yazdýklarýnýn bir anlam taþýmasý mümkün deðil… Týpký yaþamdan saydýðýn her an gibi, gerçekten hissetmedikçe yaþamýþ sayýlmazsýn çünkü… Yazmanýn tutkusu ise ne aþka benziyor, ne evliliðe, ne sadakate, ne de kendine ihanete… Nasýl etmeli, ne yapmalý da bu hapsi özgürlüðe çevirmeli bilmiyorum ama, bunu da aþabileceðimden eminim… Hangi geçilmez köprüleri geçmedim ben, hangi ferkul’ u yenmedim ki… Bunu da baþarabilirim, eminim…



Bir çok ferkul var yüreðimde ve beynimde hapsolmuþ, sokaða çýkmamýþ, gün yüzü görmemiþ. Neresinden baþlasam dikkat ediyorum, hep ayný noktaya odaklanýyor sonu… Yaþam, umut… Bu konuda bir eksiðim mi , fakirliðim mi var kendimden bile sakladýðým, bilmeyerek her yazýda önüme çýkan bir sürpriz gibi, beni de þaþýrtan bu iki kelime bazen kendime bile yalan mý söylüyorum düþüncesini doðruyor… Öyle bir fukuralýk ki bu, zenginlik içine gizlenmiþ gizli bir fakirlik kelimelerin arasýndan çýkýveriyor birden bire önüme, aðzýmdan kaçývermiþ de söyleyivermiþi ’i yaþatan… Öyle bir þey ki, deðiþmeyi ve deðiþtirmeyi özleme dönüþtürüyor cümlelerim…Belki yaþýmla alakalý, nasýl gençlikte bir deli_kan taþýyorsak, kýrklý yaþlarda da sönmeye yüz tutmuþ bir alevi canlandýrma telaþý , hevesidir, kim bilir?..



Yazmaktan ve yaþamaktan yana ne varsa bildiðim, bilmediðim, sayfalarýmla, tek parmak klavyemle paylaþmak, kelimelerin akýntýsýyla birlikte belki kendini aramak her cümlenin noktasýnda aynanýn karþýsýnda görmek kendini belki de, gerçek yazmak bu... Kalemden çok, yazýnýn rengi önemli sanýrým … Belki de yazmak bu, keþfedemediðin her þeyi, gizlenmiþ bir gerçek kimliði gözler önüne özgürce serebilmek, yüzünü makyajsýz haliyle harflerin arasýndan çýkartabilmek olgusu… Gerçek yazarlýk nedir, ne deðildir, bilmiyorum ama, yaþamadan bile, yaþamýþçasýna yazdýðýn her konudan önce kendini yenilemek, yeniden baþlayabilmek, sýfýrdan baþlamýþ, baþarmýþ bir insanýn gururunu hissettirmek, yenidenliði en baþtan yaþamak, yaþadýkça ortaya koyuvereceðin bir benlik galiba… Her yazýda karþýna çýkansa, içindeki gerçek kimliðin… Saklayamayacaðýn, saklanamayacaðýn tek yer kendinden kattýðýn her cümle çünkü… Yazdýkça, yaþamak, okundukça, yaþatýlmak duygusu her þeye deðer aslýnda… Ýrdelemeden, düþünmeden atýlacaðýn, korkmadan, gözünü kapatmadan atlayacaðýn bu sel, nereye götürürse götürsün seni, istiyorsun…



Ýstekler ve umutlar bitmeden, ne yazabilsen yaz, gerisi gelecektir…



Belki de yaþamdan beklediðin her þey, burada, bu kelimeler arasýndadýr, kimbilir?...





ferkul

05 ekim 2007