Ah bu mecburiyetler yok mu hapishaneden beter.Kendimize zindanlar bulmaktayýz iþ adýna aþ adýna.Ve bir ýþýk uðruna bütün hayatýmýzý karartmaktayýz.Yýldýzlarý sevmek bu olmasa gerek. Mehtabý sevmek bu olmasa gerek. Yaþamak yýldýzlarýn kayýþýný seyredip dilek tutmak olmasa gerek.Hayatýn zindanlarýndan parmaklýklar arasýndan verilen yiyecekleri yiyip aslan gibi kükremek ve sonra da insaným demek olmasa gerek var olmak.Ýnsanlýðýmýzý bu yüzden mi kaybettik.Kendi karanlýðýmýza çekildiðimiz için mi?Kendimize iþ adýna aþ adýna maðaralar inþa ettimiz için mi?
Hem þafak vaktinin kýzýllýðý güzel deðil midir bütün yýldýzlardan?Ve hep ne zaman gün yüzü göreceðim diye bekleyecek miyiz ve her bekleyiþte binlerce kez ölecek miyiz?Deniz göreceðim hayaliyle hep kendimizi kum gibi ezecek miyiz?
Ahh bu mecburiyetler yok mu hapishaneden beter!Ýnsan zincirle doðar önce. Sonra göbek baðý koparýlýr ama zincirler kalýr yerlerinde.Hayat yolunda yürüdükçe daha bir hisseder zincirleri.Sonra mahkum olur yalnýzlýða,yenilgiye.Bulur zindanýný ve kendi ayaklarýyla girer içeriye.Bir ýþýk uðruna yaþar orada.Çiçekler besler penceresinde. Gözyaþlarýyla sular çiçeklerini.Bir bakarsýn ki nereden geldiði belli olmayan ayrýlýk rüzgarý eser bir yerden ömrünü verdiði gül de gider penceresinden.Böylece diken izleri kalýr ellerinde. Ýþte o elleri ile Allah''tan sabýr diler yaptýðý tüm kötülükler için tövbe eder yine.Gözleriyse mahkum olur gökyüzüne.Ay yine yerindedir yýldýzlar da ama gözleri yerinde deðildir artýk bir kere.
Önce bakýþlarý düþer yerlere.Sonra gözyaþlarý.Aðlamaktan gözlerinin feri söner.Sonra yüzünü sürter topraða.Yaþamýn sonunda sadece ölüm öper alnýndan.Penceresindeki gül biter ayak dibinde.
Ay ýþýðýna benzetirken sevginin gözlerini hapsolur bakýþlara.Bir baþkasýnýn gözleriyle bakar hayata.Hep baþkasý uðruna ölürken insan yakamoz için denizle boðuþur.Cennet özlemiyle yanarken kendini cehennemde bulur, acýyla tutuþur.Ay ýþýðýna düþer yapraklarý rüzgarýn sesinde çýðlýklarý kaybolur. Ýnsan bir kasým sonu kendi zindanýnda donarak ölür.
Yaðmur dolar gözlerine.Umut yeþerir yüreðinde.Nabzýn heyecanla atar yaþama sevinci dolar bedenine. Kefenini yýrtmak istesen de gün doðmaz pencerende.Zindanýn anýt mezar olmuþtur bir kere.Ýnsanlar sana gülle gelse de kapýlar kapanmýþtýr.Gözlerinin rengi solmuþtur iyice. Bakýþlarýna hüzün mevsiminin ince çizgileri siner gizlice.Kimse görmez yalnýzlýðýný ve hayatýný zindana çevirenlerin ellerinden güller dökülür hazan bahçelerine.