Kaplan aðaçlarýn arasýndan yavaþça süzülür, sinsice etrafý kolaçan eder, sessiz olmaya dikkat etmektedir zira az ötede bulunan ceylan grubunu korkutmadan, onlara fark edilmeden yaklaþmak ve avýný yakalamak zorundadýr. Evde bekleyen yavrularý için bu artýk günün son fýrsatýdýr.

Sessizce çalýlarýn arasýndan avýna yaklaþýr… Vücudunda servetine ulaþmak üzere olduðundan yüzünde, hýrslý ve cüretkâr hatta aç gözlü bir ifade vardýr. Kaslarý gerilir, kuyruðu havaya kalkar ve tüm gücü avýn üzerine doðru koþmaya baþlar. Ceylanlarýn panik halinde kaçýþtýðýný görürüz, bir ona saldýrýr bir diðerine, herkes bir yana daðýlmýþtýr, gözü dönmüþ, aç ve hýrslý kaplandan kaçmak zorundalardýr.

Birden tek bir ceylanýn hiç hareket etmediði ve otlamaya devam ettiðini görürü, yanýna gider. Ceylan “ne vardý?” der gibi bakar. Kaplan afallamýþtýr. Normalde kaçmasý gerekmez miydi bu ceylanýn, canýný kurtarmak için?

- “ Sen neden bu kadar sakinsin” der kaplan

- “ Panik olmasý gereken sensin, burasý benim özgürlük alaným ve sen sadece keyfin için gelip benim alanýma tecavüz edemezsin, yaptýðýn demokrasiye aykýrý, hiç modern deðilsin. “ der ceylan.

- “ Demokrasi? Hangi demokrasiden bahsediyorsun sen? Burada güçlülerin hükmü vardýr, senin entel dantel laflarýn bana sökmez. Þimdi sana, sadece bu kadar cesur olduðun için, bir þans daha veriyorum. Hýzla kaçmaya baþla. Yoksa bir lokmada senin o lezizi boynunu kýrarým.” der kaplan.

Ceylan elbette kaçmaz ve þuursuzca otlamaya ve bir yandan da özgürlükler, demokrasi, uzlaþmacýlýk hakkýnda söylemler atmaya baþlar. Kaplanýn daha fazla dinleyecek hali kalmamýþtýr. Ceylanýn boynuna atlar ve boynunu kýrar. Ceylan ne olduðunu anlamamýþ bir halde yerde can çekiþmektedir. Böyle olacaðýný hiç beklememiþtir. Oysa ki, ona söylenen hayatýn, yaþamýn bir baþkasýnýn alanýna ve haklarýna tecavüz etmeden yaþandýðýnda daha güzel, daha huzurlu ve herkesin kardeþçe yaþamasýna imkan vereceðidir. Uzlaþmanýn, eþitliðin gücüne inanmýþtý o saate kadar ceylan. Kaba kuvvetin hiçbir þeyi çözmeyeceðini düþünürdü. Konuþarak, medeni bir þekilde yaþandýðýnda herkesin daha mutlu olacaðýný düþünmüþtü.

Ama unuttuðu bir þey vardýr. Doðada demokrasi yoktur, güçlü olan zayýfý ezer, güçlü olan hak etmese de istediðini alýr, ceylanla rotlarken ve aslýnda çilek tarlasýnda yep yeni lezzetler keþfedecekken, kaplanlar oraya in kurduklarý için yeþil çimenlerden baþka çareleri yoktur. Her yenilik için ödenecek bir bedel vardýr. Ve kaplanlar, kendi zevkleri için yaþadýklarý alanlarda, yemek yedikleri sofralarda ceylanlarla ayný mekaný paylaþmak istemezler. Varlýklarý azaldýðýnda ceylanlar üzerinden yenilerler sahip olduklarý. Ceylanlar baþlarý otlara gömülmüþ halde yaþarken ve ne olduðunun farkýnda deðilken, ormanýn tamamýna sahip olur kaplanlar. Ve bir gün gelip, adým atacak, gidecek yer kalmadýðýnda nasýl kapana kýsýldýklarýný ve ölümden baþka köy olmadýðýný anlarlar.

Demokrasi doðada olmadýðý gibi yaþamýn içinde de yoktur ve asla da olmayacaktýr, uygulanamayacaktýr. Bunu uygulayabileceðini düþünenler, felsefi söylemleri ile temiz ruhlarý sadece kandýrýrlar.

Demokrasilerde çareler tükenmez lafý bile arkadan dolaþmalý, entrikalý bir söylemdir. Birilerinin hakkýna tecavüz edilmeden daha fazlasýna sahip olunmaz.

Bugün adýna din deyin, hýrs deyin, daha fazlasýný vaat etmek deyin, pek çok oyuncakla oyuna alet edilen veya bile isteye alet olanlar da, bu hayallerle yaþayanlar otlarken ceplerini doldurmaktadýr.

Üstüne üstlük bir de azar iþitmekteyiz: “Bu mali tablolarla bu iþ böyle gitmez!”. Sanki o bardaklara, o arabalara, o uçaklara parayý döken biziz. Diþimizden týrnaðýmýzdan, çocuklarýmýzýn rýzkýndan ayýrdýklarýmýzý çar çur eden biziz.

Sömürülecek, elimizden alýnacak bir canýmýz kalmýþtýr, gidilecek tek köy de Karaca Ahmet civarlarýndadýr.

Sessiz atýn çiftesi pek olurmuþ, umarým bir gün daralan alanlarýnda sýkýþan ve buna yeter demek isteyen ceylanlarýn aklý baþýna gelir de, kaplanlara bu ormaný dar edebiliriz.