Kadýnýn caný sýkýlýyordu. Bir kalem alýp kâðýda bir þeyler yazmaya baþladý. Yazdýklarýný beðenmedi, sildi. Bu defa ayný kâðýda þekiller çizmeye koyuldu. Geometrik þekiller; çizgiler, üçgenler, daireler. Karikatür eskizleri; çöp adamlar, fýrça býyýklar, patates burunlar. Bir süre sonra çizmekten de sýkýldý. Kâðýdý katlayýp bir gemi yaptý. Ona bir isim koydu: “Derin”. Baþ tarafýnýn iki yanýna mavi mürekkepli kalemiyle yazdý o ismi. Birkaç gün yetecek erzak yükledi: bir adet çöp kraker, sývý ihtiyacýný karþýlayacak bir damla gözyaþý. Masasýný bir denizmiþ gibi hayal edip gemisini arkasýndan iterek yüzdürdü. Daldý. Uzak denizlere açýldýðýný fark edemedi, geri dönmek için çok geç kalmýþtý. Yetmezmiþ gibi okyanusun tam ortasýnda þiddetli bir fýrtýnaya yakalandý. Azgýn dalgalarla boðuþtu, sonunda gemisi alabora olup battý. Geminin kaptaný ve tek yolcusu kendisiydi. Gemisini terk etmedi, onunla birlikte sulara gömüldü. Cesedini masada buldular. Aðzýnda koca bir deniz.
***
Ýnsanýn boy ortalamasý Doðuya gittikçe düþüyor; ya da tersine, Batýya gittikçe yükseliyor. Güneydoðudaki memleketime gittiðim zaman ortadan uzun boylu biri oluyordum. Buraya geldiðim zaman ortadan kýsa... Daha Doðuya, Uzakdoðu’ya gittiðimde epey uzun boylu biri olarak saygý görüyordum. Kuzeybatýya, Ýskandinavya’ya gittiðimde ise bayaa kýsa boylu biri olarak tuhaf kaçýyordum. Ben de bir daha ne Doðuya, ne Batýya, ne Kuzeye gittim. Hepsini boþverip Güneye, Pigme ülkesine gidip oraya yerleþtim. Þimdi Pigme ülkesinde bir basketbol yýldýzýyým.
***
Yalnýz bir adam vardý. Zaten yaþadýðý devasa þehir yalnýz insanlarla doluydu. Adamýn evi yoktu. Yaz günleri bir parkta kýþýn ise duvar diplerinde, sur kalýntýlarýnýn oyuklarýnda, köprü ayaklarýnýn kuytu yerlerinde yatardý. Kýþýn þiddetli geçtiði yýllarda bazý günlerde belediye onun gibileri toplayýp bir spor salonunda aðýrlardý. Mevsim yazdý. Küçük bir parkýn en tenha yerindeki banka yerleþmiþ, gecelerini orada geçiriyordu. Gündüz sokaklarda dolaþýr, dilenir, çöp tenekelerini karýþtýrýr, gece el ayak çekilince parka gelir orada yatardý. Bir gün onun olmadýðý bir anda parka bir heykel diktiler. Kucaðýndaki çocuðunu emziren bir kadýn. Bire bir insan boyutundaki heykel o kadar sahiciydi ki adam karanlýkta onu ilk gördüðünde gerçek bir kadýn sandý. Yanýndan onu ürkütmeden geçip banka oturdu. Kaçamak bakýþlarla kadýný uzun süre seyrettikten sonra anlayabildi heykel olduðunu. Çekine çekine yanýna gitti. Omuzuna dokundu. Bir insandan soðuktu ama mermer kadar da deðil. Sonra elini hayranlýkla sýrtýnda, ensesinde, saçlarýnda gezdirdi. Çenesini okþadý. Biri emzirdiði bebeðin aðzýnda öteki açýkta duran memelerine baktý. Boþtaki meme ucuna dokundu hafifçe. Utanýp çekti elini, “özür dilerim” dedi. Biraz geriye doðru çekilip çok özlediði bir dostuna bakar gibi sevgiyle seyretti. Yalnýzlýðýný paylaþacak birini bulmuþ gibiydi. Sonra gidip uyudu.
Ertesi gün gecenin inip parkýn boþalmasýný sabýrsýzlýkla bekledi. Cebindeki son parayla bir biberon ve bir kutu süt almýþtý. Kutudaki sütü biberona boþalttý. Biberonu bebeðin kucaðýna býraktý. “Bunu içir, belki sütün yetmez” diye fýsýldadý anne-heykelin kulaðýna. Çoktandýr aðzýndan çýkan ilk sözlerdi bunlar. Daha fazla rahatsýz etmeyeyimm diye düþündü. Heykele "iyi geceler" deyip uyumaya gitti. Sabah bebeðin kucaðýna býraktýðý biberonun boþalmýþ olduðunu gördü, þaþýrdý ama sevindi de... Þehri dolaþmaya. karnýný doyuracak bir þeyler bulmaya çýktý. Çöp konteynerlerini karýþtýrdý. Dilendi. Bir þiþe ucuz þarap alacak kadar para toplayabildi ama þarap yerine yine süte verdi parasýný. Yarýsýný kendisi içip yarýsýný biberona boþalttý. Heykelle sohbet etti. Ona kendini tanýttý. “Adým Ýrem demiþtin; yanlýþ duymadým deðil mi” diye sordu heykele. “Sanýrým henüz bebeðin bir adý yok, onun adýný benim koymamý ister misin?” diye sordu. Sorusunu yine kendi cevapladý. “Bu þerefi bana layýk gördüðün için çok teþekkür ederim; adý Bengi olsun” dedi. “Hep ayný pozisyonda oturmaktan yorulmuyor musun? Keþke biraz uzanabilseydin” diye önerdi. “Anladým, böyle rahat ediyorsun. O zaman tamam” dedi.
Bir akþam parka geldiðinde birinin kadýnýn tam karþýsýnda ayakta durmuþ küstah bir ifadeyle ona baktýðýný gördü. Sinirlendi. Ýçinden “þuna bak sen, utanmaz herif” deyip kýzgýnlýkla yaklaþtý. Ne pahasýna olursa olsun kavga edecekti. “Hey! Ne yapýyorsun sen orda?” diye baðýrdý adama. Adam karþýlýk vermedi. Yanýna gidip omuzuna dokununca onun da bir heykel olduðunu gördü. Öfkesi yatýþtý ama yine de içine bir kurt yerleþti. Ýrem’i ve Bengi’yi kimseyle paylaþamazdý, hem niye bu kadar yakýnýna yerleþtirmiþlerdi ki? Adamý itip yüzünü baþka tarafa çevirmeye çalýþtý ama heykel milim kýpýrdamadý. Gücünün yetmeyeceðini anlayýnca vazgeçti. Kirli ceketini çýkarýp Ýrem’in çýplak göðsüne örttü. O gece uyuyamadý. Gözü hep o tehlikeli adamda ve Ýrem’deydi. O adamýn yüzünden hayatýnýn tadý kaçmýþ, günler azap haline gelmiþti. Kýskançlýk içini kemiriyordu. Adamý kontrol altýnda tutabilmek için artýk gündüzleri çöp karýþtýrmaya ve dilenmeye de gitmiyor, hep orada, o bankta oturup gözünü kýrpmadan Ýrem’e bakýyordu. Sonunda sabrý tükendi. Gidip bir inþaattan bir balyoz çaldý.
Ertesi gün parka gelenler, kýrýlmýþ bir erkek heykeli, yanýnda bir balyoz ve baþý sert bir cisimle ezilerek öldürülmüþ evsiz bir dilenci gördüler. Bebek emziren kadýn heykelinin göðsünde ölüye ait olduðu kolayca anlaþýlan kirli bir ceket, ceketin altýnda içi boþ bir biberon ve kadýnýn avucuna sýkýþtýrýlmýþ birkaç banknot buldular. Kadýnýn gözünden damlayan yaþlarý ise kimse görmedi.
***
Bir akýl hastanesinde doktor hastalarýný günlük kontrolden geçiriyordu. Hastalarý sýrayla odasýna çaðýrýyor, onlarla konuþup gözlemlerini not alýyordu. Bir süre sonra yoruldu. Ayný sorular, tutarsýzca cevaplar birbirini izliyordu. O günkü son hastasýný muayene ettikten sonra doktor gömleðini çýkarýp hastasýna giydirdi. Koltuðunu ve masasýný iþaret edip “buraya otur” dedi. Sonra kimseye görünmeden çýkýp gitti ve bir daha hiç o hastanede görünmedi. Ertesi gün muayene sýrasý gelen hastalara doktorun yerine geçen hasta/doktor baktý. Onlara sorular sorup önündeki deftere bir þeyler yazdý. Akþam olunca gömleðini çýkarýp askýya astý ve koðuþuna gitti. Sonraki gün muayenelerine devam etti. Birkaç gün sonra son hastasýyla konuþup defterine bir þeyler yazar gibi yaptýktan sonra gömleðini çýkarýp o hastaya giydirdi, masasýný ve koltuðunu iþaret edip, “buraya otur” dedi. Kapýyý sessizce çekip kayboldu.
***
Kadýnýn caný çok sýkýlýyordu. Baþýný iyice sola yatýrmýþ dirseðinden masaya dayadýðý koluna yaslamýþtý. Koltuðunda saða sola dönüp durdu. Sonra eline bir kalem bir de kâðýt aldý. Bir þeyler yazdý, üstünü karaladý. Kenarýna yýldýzlar, çiçekler çizdi, sonra onlarý da sildi. Geometrik þekiller çizmeye baþladý; birbiri içine geçen çemberler, elipsler, küme simgeleri, piktogramlar, ideogramlar, fraktaller, komik insan yüzleri, kirpiksiz gözler, diþsiz aðýzlar, kulaksýz kafalar... Sonra çizmekten de sýkýldý. Kâðýdý katlayýp uçak yaptý. Rastgele fýrlattý. Ýyi katlanmamýþ kâðýt uçak kadýnýn attýðý yönün tersine gitti. Yolunu þaþýrýp açýk pencereden süzüle süzüle uçup gitti. Yolda yürüyen bir adamýn alnýna çarpýp yere düþtü. Kadýn uçaðýnýn nereye gittiðini görmek içine pencereden dýþarý, adam kâðýt uçaðý fýrlatan o densizin kim olduðunu anlamak için pencereden içeri baktý. Tam o anda göz göze geldiler. Ve gözleri bir daha hiç ayrýlmadý.
.....