Eski bayramlarý buldum!

Can Dündar’ýn “Eski bayram kokularý” baþlýklý bir yazýsý vardýr. Okuyanlar bilirler. Okumayanlar için anýmsatayým ucundan. “Ah nerde o eski bayramlar diye yazmak için epey bekledim” der ve sonra baþlar bayram anýlarýný anlatmaya… Kolalý mendiller, bilyeler, sinema keyifleri, sabah namazlarýnýn heyecanýný anlatýr ve oðluyla birlikte ziyaret etmek istediði akrabalarýný sýralar, kimisi için geç kalmýþtýr… Kaloriferden yakýnýr, ýsýyý odalara daðýttýðý için odunlu sobalarýn baþýnda toplanan insanlar da diðer odalara kaçmýþtýr ve yer sofralarýný özler. Özlediklerinin baþýnda sevdanýn ve vefanýn ertelenmesi gelir elbette…
Bizim tarafta henüz kuzineli odalara tümden veda edilmemiþtir. Sað olsunlar, köylülerimiz, kestaneleri pazarlara dizerler. Bizlerde patateslerin topraktan çýkarýlmasýný görmeye veda etmemiþizdir daha. Eski bayramlarýn tadýný bilmiyorum ama yeni bayramlarýn da tadý hiç öyle eskiyi aratýr cinsten deðil! Üniversite yýllarýmda hiçbir bayramý kaçýrmadým. Çok önemli dost davetlerinin olduðu, sýnav telaþlarýnýn yaþandýðý, yýlbaþý partilerine rastlayan ya da önemli bir projenin bitirilme arifesinde buluþtuðum bayramlar hep oldu. Ve bu zamanlarda yapýlan otobüs yolculuklarýyla doðduðum yerlere gelmenin keyfini hep yaþadým. Ve bayramý aileye uzak olmanýn verdiði heyecanla doyasýya yaþadým. Yer sofralarýna oturdum. Fýrýndan bir iki gün önce çýkmýþ köy ekmeklerinin tadýyla baþlanan bayramlarý unutmak ne mümkün. Bütün ailenin bir arada buluþmasýyla kesilen kurban bayramlarýna yetiþtim çok þükür. Ve bunda yöremizin gelenek muhafazakârlýðý yapmasýnýn büyük önemi var. Deþilmemiþ kültürü ve el deðmemiþ adetleriyle bayram yaþadýðým için kendi yöremi müsaadenizle hep ayrý tuttum.
Sadece bayramlarda deðil elbette. Kýþýn bacasý tüten herhangi bir eve girseniz yer sofrasýnýn kuruluþ aþamalarýný zevkle izlersiniz. Akþam beþ saatlerine denk gelirseniz sobalarýn fýrýnlarýna patates atýlýþlarýný da izlersiniz. Sözün kýsasý özlenen bayram dostluklarý, ziyaretler, çocuklarýn heyecanlý bayram zýplamalarý büyük oranda korunur. Her nerede olursanýz olun sizin baktýðýnýz yerden tatil diye görünse de bayramlar, bayramlarýn sýmsýcak bir bekleyiþi vardýr Dað Yöresi’nde. Büyük adam olmaya gidenler ya da büyük adam olmuþlar adam gibi beklenirler. Vefalarýný, dostluklarýný, yüzlerindeki ýþýltýyý kaybetmeden beklenirler. Bu beklemelerde denizi görmemiþ nineler çok vardýr içlerinde, cumhuriyet gibi ak aktýr yüzleri. Torunlarýna etek kývrýmlarýnda kýstýrýrlar ederi ile ne alýnacaðýný kestiremedikleri paralarý. Bursa görmüþ, kýt kanaat imkânlarla hacý olmuþ dedeler çocuklar için bulunmaz fýrsattýr. Bursa’ya giden paralanýr sanýrlar. Hele “ömrünü köyde tüketmiþ toprak dedeler” vardýr. Bursa’ya gitti mi duramayan, eðri büðrü yollarý özleyen… Ýþte bu dedeler her elini öpen çocuða para daðýtmak ister. Ve yetmez gücü, hayvancýlýktan ya da oðlundan gelen paralarla kazandýðý emekliliði… Yine de “Allah zeval vermesin” der devlete. Bu daðýn insaný öyle her þeye kulak kabartmaz. Olur, olmadýk iþlere delirmez. Her þeyi devletten beklemez. Bayramdan önce ödenen emekli maaþlarý bile mutlu eder onlarý. Yalnýzca, büyük þehirlere adam olmalarý için yaþlý gözlerle gönderdikleri yöre insanýný beklerler. Duygularý sömürülmemiþ, insanýna el uzatýrken kafasýnda dozerler çalýþmayan çocuklarýný. Yani samimi insanýný beklerler… Bu bayram el öpmeleriniz daha içten olsun. Sizi bekleyenlerinizi, beklediklerinizi daha sýký sarýn ki yaþatalým bayram coþkusunu. Nerde o eski bayramlar derseniz. “Samimiyetinizde” derim. Hiçbir zaman eskimeyecek olan samimiyetinizde.
. Büyüklerimin ellerinden küçüklerimin gözlerinden öperim. Eski mektuplardaki gibi… Samimi ve iyi bayramlar…