çözemediðim bir þeyler var hayatýmda**
dünlerin çözgüsüne dolanmýþ saçlarýmý açtýkça,
sonsuzlaþýyor usumun çýðlýðý, lâlleþen hayalim ufka deðdikçe
siyaha dönen beyaz resimlerim ellerimden kayýyor
tozlanmýþ nefesim yadýný býrakýyor kilitlere...

ýþýðýn karanlýðýndan sýyrýlmak istedikçe
vaktin iniltisi ruhu sarýyor
savruluyor aðaçlar
savruluyor yapraklar
savruluyor evim!

devinim sarýyor bulutlarý
derinliðince yaðmurlara bulanýyor
çýrpýndýkça batmamak için tutunuyor
topraða!

sözcüklerin duvarlarýna yapýþan gizler
çekmecelerden bir bir çýktýkça
uzayan gölgelerin dansý baþlýyor
daðlýyor sonsuzluða yayýlan koku
bileðimi!

zamana yolculukta iç avludan âleme yayýlýyor
sukunetince buluþuyor beyaz resimler
kozadan çýkýp kelebek oluyor
bir ömre yayýlýp anlýk hayatýný yaþýyor
tekrar kilitler kýrýlýncaya kadar kozasýna kapanýyor

ve
pencereden sýzan huzmelerin hükmünce hoyratça daðýlýyor buhran
ruhumun yamaçlarýnda puslanmýþ kuytuluklarým
hýçkýrýklarla boðularak zincirlerini tekrar mühürlüyor
ruhumun deðirmeni öðütmeye baþlýyor
beyazdan siyaha geçen resimleri kilitliyor albümlere...

sabah yüzünü gösteriyor
ýþýðý saran aynam sýrrýna bürünüyor...

**Ahmet Erhan

Merâl Özcan